De pen van...

Monumenten van Stilte - Schuilen in een kuil

Gepubliceerd: 25 maart 2020  |  Door: Suzanne Antonis  |  Onderox editie: 198

In lawaai zoeken we het: een plek waar het stil is. Journaliste Suzanne strijkt neer in een landschap, een onbekende hoek of tussen vier muren. Ze luistert er naar wat de stem van de stilte haar vertelt. Deze maand: de therapiekuil van het Bethanien-huis in Sint-Antonius Zoersel.
In het bos rond het psychiatrisch centrum van het Bethaniënhuis liggen stammen en takken in wanorde verspreid. Ciara en Dennis zijn hier dus ook gepasseerd. “De therapiekuil ligt een eindje van de Finse piste achter de sporthal, je kan niet missen”, had Karolien van de vakgroep ‘beweging’ in het centrum nog gezegd. “We gaan er vaak met de gasten die hier verblijven naartoe. Even tot rust komen, weg van het dagelijkse razen. Als je een strandmatje meeneemt, kan je in de kuil gaan liggen en naar de wolken kijken.” Ik struikel tussen de bomen die wel overeind bleven naar de plek. De therapiekuil is enkele jaren geleden gemaakt in het natuuratelier van het centrum. Het vlechtwerk is gelukkig nog intact, alleen het poortje kreeg een flinke knauw. Toegegeven, ik had wat reserves om me in de omgeving van een psychiatrisch centrum te wagen. Maar Karolien had me verzekerd dat het domein toegankelijk is voor iedereen. Je hoefde echt geen probleem te hebben. Vooraleer ik het bos in trok, passeerde ik de autoparkings. Ze stonden bomvol. Daar wilde ik, in alle stilte en turend naar de wolken eens over nadenken. Is het wel normaal dat er zoveel mensen kampen met stoornissen in hun hoofd? We leven toch in een tijd dat we voor elk aankomend probleem preventief in actie schieten. Ciara op komst: sluit de parken. Corona in het land: blijf binnen of laat je testen in een inderhaast ingericht containerziekenhuis... Maar als er wat mis dreigt te gaan in je hoofd, moet je eerst door een tunnel van niet begrijpen wat je overkomt en het sussende ‘ach morgen gaat het wel weer beter’. Tot je de pijn voelt die je met geen woorden meer kan beschrijven. Dan is even schuilen in een kuil niet zo’n slecht idee. Boven mijn hoofd waaien de boomkruinen naar elkaar, als willen ze een dekentje over me spreiden. Tussen de takken priemt al de eerste lentezon.
En dan zie ik het: aan een uitstekende tak op een boomstam bengelt een dennenappel. Iemand moet die daar met een touwtje hebben vastgeknoopt. In een windzucht kleppert hij wat tegen de ruwe schors. Geluid van houterig op hout. Misschien staat de dennenappel wel symbool voor een opgelost probleem en zullen er nog meer dennenappels komen. Of is het een punt van herkenning waar men kan terugkeren, mocht het nodig zijn. Want hier hoorde hij of zij misschien voor het eerst weer de vogels en was de warmte van de zon bijna aan te raken. Werd het eindelijk een beetje stiller in dat vermaledijde hoofd. Even schuilen voor de geluiden van een wereld die je niet meer de baas bent, kan helend zijn. Alsof je met een hengel een wolk uit de hemel plukt. En maakt het dan iets uit dat de boomstam van de dennenappel doormidden is geknakt en dat daar wellicht nooit nog  een kruin zal groeien? Omdat wij, die toch zo preventief handelen, in onze race tegen de stormen dit bos vergeten waren.

 

 

 

 

Meer lezen van Suzanne Antonis
Meer lezen over
column

Meer De pen van...

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.