Monumenten van Stilte - Paardenbloempluis

Het kan dus, toeren in een biljartvlak landschap waar je in elke richting een kerktoren ziet en toch de weg kwijtraken. Maar zo kom je wel in de hoeken van het onverwachte. In de zijlijn schoof mijn aandacht ongewild naar weiden vol slappe bloemstengels zonder kroon of blad. Een verkeerde bocht verder bots ik op een hagelwitte kapel. Het blijkt de Heilige Familiekapel te zijn, oorspronkelijk op de plek waar eerst  een staakkapelletje en daarna een stenen exemplaar stond. Die was gebouwd door drie soldaten uit dankbaarheid dat ze de Eerste Wereldoorlog hadden overleefd. De bewoners van de omliggende boer- derijen kwamen er op zondagochtend naar de mis. Met een nuchtere maag zodat ze ter communie konden gaan. In de hoogdagen van het katholieke Vlaanderen werd de stenen kapel al snel te klein en kwam  er weer een nieuwe. De boeren zochten zelf een priester die op een ontiegelijk vroeg uur nog vrij was om de mis te komen lezen. Nadien schoof hij beurtelings op een boerderij mee aan tafel voor het ontbijt. Ongetwijfeld kwamen daar een flinke lap spek en gebakken eieren op zijn bord. Dat waren voor de priesters nog eens tijden! De deur van de witte kapel is open, op de stoelen zit enkel de stilte. Op de eenvoudige altaartafel staan meiklokjes van plastiek. Wellicht is dat  ooit anders geweest.

Wat een verschil met wat ik zie aan de overkant van het pleintje waar opnieuw een staakkapelletje is verschenen. Onder het schaduwrijke lover van enkele bomen staat de Gouden Madonna te blinken. Vurige tongen beweren dat ze eens op miraculeuze wijze zou geroepen hebben: “Laat de bloemen tot mij komen !” En zo gebeurde, nog altijd.  Van heinde en verre komen mensen er bidden en laten een bloempje achter. Rondom de Madonna ligt er een hele zee. In alle kleuren én geuren want deze bloemen zijn echt. Ertussen prijken ook tientallen kaarsen. Uitgedoofd, zeker heeft de bedevaarder ze brandend achtergelaten nadat hij hoopvol een gebedje had gepreveld. Dan heeft de man of vrouw in kwestie niet goed gekeken want tussen de bloemen staat een blikken doos met een posthoorn erop. Is er een verschil tussen bidden voor steun en troost en wensen dat het binnenkort  beter zal gaan? In het tijdvak waar we nu zitten, is zo’n  wens zeker  niet misplaatst. Dus scheur ik een blad uit mijn notablok, krabbel er de woorden op die nu bij iedereen op het puntje van de tong liggen en drop het in de blikken doos. Baat het niet, het schaadt ook niet. Voorzichtig kijk ik of de Madonna haar blik naar de doos heeft gericht maar voorlopig blijft ze stijf in haar kapelletje staan. Een andere poging dan maar? Om een wens te doen door van een uitgebloeide paardenbloem de pluisjes in één keer weg te blazen, is het hopeloos  te laat. Want onderweg had ik ze al zien staan: de bloemstengels zonder kroon of blad.