Monumenten van Stilte - Geblutst

Daar ligt ze, in vers gewoelde aarde, langs een pad vol van voetstappen en met uitzicht op kruisende wegen. Een plek waar niemand verwacht stilte te horen. Maar ik hoor ze. In de snippers van papieren bloemen, in de bij elkaar gelegde keitjes, in de enkele zinnen op een stuk karton. In hartjes en plantjes, of het vogeltje van plastic zodat het regen overleeft. In de gewoelde aarde staan ze allen verzameld, de boodschap is voor elk dezelfde. Dit is een plek zonder datum, zonder een maand of een dag. Ze omspant het jaar 2020 dat in golven voorbijging en waar niemand zonder blutsen is uitgekomen. We verloren geliefden, sommigen met enkel een laatste blik of gesproken woord verpakt in een scherm. We stonden aan ramen te zwaaien naar bekenden die met de dag schimmiger werden. We werkten ons uit de naad in ziekenhuizen en zorginstellingen, waar het ademen steeds moeilijker werd. Velen sloten de deuren van hun levenswerk, sommigen voorgoed. We werden angsthazen bij de minste hitte van ons voorhoofd, een kriebel in de keel of een hoestbui. Proefden we onze afgehaalde maaltijd niet meer, dan sloeg de schrik ons om het hart. We liepen door lege straten. Kwamen we toch een passant tegen dan gingen we er met een boog omheen. We verborgen onze gezichten achter steeds kleurrijkere maskers. En in ons kot maakten we verscheurende keuzes in wie we wel of niet wilden zien. Wie geluk had, bleef leven op het ritme van stijgende en dalende cijfers en met een geblutste ziel.

Met welk soort leven kunnen we nu verder? Filosofen, antropologen en psychologen breken er zich het hoofd over. “Blijf lachen”, wordt er gezegd. Het helpt om de lege dagen door te komen en om ze later te vergeten. En wees bewust van de waarde van kleine ontmoetingen want het beste medicijn is nabijheid. Jazeker, er zijn fouten gemaakt in de aanpak van de pandemie maar moeten we diegenen die we hiervoor verantwoordelijk achten, eeuwig blameren? Moeten we de lockdown-feestjes in achterkamers overal te velde als oorzaak en gevolg blijven zien? Jongeren hebben een belangrijk stuk van de mooiste tijd van hun leven verloren. Maanden die met niets terug te halen zijn. Het zijn blutsen die we nog lang zullen voelen, als kuiltjes in onze huid waarin elk moment het beest zich opnieuw kan nestelen. Want helemaal zorgeloos wordt het leven niet meer, daar zijn we inmiddels wel achter. Op de plek van vers gewoelde aarde herinneren we hen die dat nieuwe leven niet haalden, inmiddels zijn ze met meer dan 17.000. Amper zullen we van hen blijven weten wat de datum, de maand of de dag was dat ze van ons weggingen. Ze stierven allen in 2020. En laat het nu net dat jaar zijn dat we zo graag willen vergeten.