Met mij gaat alles prima!

De meest gestelde vraag in coronatijd? Hoe gaat het nu eigenlijk met jou? Alsof ik getroffen zou zijn door de tien plagen van Egypte, weet je wel. Een mens zou er zijn zelfvertrouwen bij verliezen. Zelfs op dagen waarop ik ’s ochtends streng in de spiegel kijk en ik vind dat ik best gezien mag worden, vragen ze het mij nog. Zie ik er dan zo slecht uit? Los van het feit dat ik door mijn lange haren op een jonge versie van Guido Belcanto ben gaan lijken? Daarom, en ik zeg het maar één keer: met mij gaat alles prima.

Er is maar één ding waar ik me wat zorgen over maak. Sinds het uitbreken van de crisis ben ik niet langer immuun voor hypes, iets wat ik doorgaans wél ben. Het is op het marginale af, moet ik zeggen. Puzzelen, bijvoorbeeld. “Goed voor lichaam en geest in lockdown”, kwam psychiater Dirk De Wachter te zeggen. Geen twee dagen later al krioelde het op Facebook van de maniakale puzze- laars en had ik er zelf ook eentje tevoorschijn gehaald. Avonden lang heb ik zitten klooien aan zo’n Provençaals landschap uit duizend stukjes. Duizend, want veel was niet genoeg. Het ergst van al is dat zo’n lavendelveld eigenlijk maar uit één kleur bestaat. Om een Franse colère van te krijgen, wat slecht is voor lichaam en geest. Maar kijk, voor de rest gaat alles prima, prima, prima.

Hoewel, er is nog een andere kwestie. Ik ben de laatste weken softer geworden. Wat zeg ik: een watje! ‘Helden van Hier, Corona’ op VTM, een bejaarde met een mondmasker of een vrouw die om 20 uur op haar balkon staat te blèren: het minste is genoeg om mij aan het janken te krijgen. ‘Verman je’, roep ik mezelf altijd tot de orde, maar de tranen blijven komen. En het gaat van kwaad naar erger. Vorige week hield ik het zelfs niet droog toen ik een filmpje te zien kreeg van een koala die achter een boom zijn gevoeg zit te doen en dan vaststelt dat hij een probleem heeft. ‘Papier is op’, jammert het beest, terwijl het verschrikt naar hulp speurt. Kijk, als je daar al om moet snotteren, dan wéét je gewoon hoe laat het is. Daar heb je geen De Wachter voor nodig. Maar nogmaals: voor de rest gaat alles prima.

Wacht eens, er is nog iets. Iets onbenulligs, maar toch. Ik heb de indruk dat ik me door de quarantaine soms onvolwassen begin te gedragen. Zo heb ik me de laatste weken te pletter geamuseerd met de opdrachten van Lockdown Lol, de kinderrubriek in ‘Iedereen Beroemd’. Bouw een kamp, klonk het mid- den vorige week. Zeg het niet verder, maar ik heb er stiekem ook eentje ge- bouwd. In mijn salon. En maar cocoonen. Koekje erbij, gezellig. Een dag later was het weer van dat. Maak een stapel van kleine flesjes, commandeerden twee snotapen vanuit hun kot. Waarop ik een toren van zes miniatuurflesjes van Duvel heb gemaakt. Klein bier. Lang geleden dat ik me nog zo vermaakt heb. Mag het even? Maar voor het overige gaat alles dus goed. Prima, zelfs.

Toch nog één iets: door de lockdown lijk ik al mijn vroegere principes overboord te hebben gegooid. Neem nu het nut van sporten. Ik heb dat altijd onzin gevon- den. Joggen? Dat is voor mensen die te lui zijn om te lopen, vond ik. Wandelen? Da’s goed voor mensen die te loom zijn om te joggen. Staalharde principes waren het. En wat heb ik de laatste acht weken gedaan: gelopen en gewandeld alsof mijn lichaam en geest ervan afhingen, gewoon omdat iederéén het deed. Kuddegedrag. En om te bewijzen dat het voor mijn part wat méér mocht zijn, heb ik het mezelf op sommige dagen extra moeilijk gemaakt. Vanmorgen nog heb ik honderd meter achteruit gelopen. Achteruit, moet je weten. Zonder te kijken! Morgen doe ik er nog een schepje bovenop. Honderd meter achteruit mét hindernissen. Zoals ik al zei: met mij gaat alles prima.