Met de groeten van de kwartels

Bij Natuurpunt en Gaia gaan ze het niet graag lezen, maar ik heb al van kindsbeen af een haat-liefdeverhouding met huiskamergroen en alles wat ook maar een beetje naar beesten ruikt. Bloemen, planten, struiken of huisdieren — het maakt niet uit wat — ik word er warm noch koud van. Eerder koud, als ik al moet kiezen. 

Neem nu planten. Genodigde gasten die niet weten dat ze me een veel groter plezier kunnen doen met een fles witte wijn, komen bij feestgelegenheden wel eens aanzetten met een stukje vers groen in zo’n — doorgaans — afschuwelijke cache-pot. “Dan heb jij ook eens wat leven in dat huis van jou”, zeggen ze er dan bij. Wat ze eigenlijk willen zeggen is: je bent zo saai dat we denken dat je een plant leuk gaat vinden en we wilden er liever niet te veel geld tegenaan gooien. Allemaal goed bedoeld, daar niet van, maar zonder pardon verdwijnen die planten al na een paar dagen in de GFT-container. Vraag me niet waarom, maar ik ben er nog nooit in geslaagd om ze langer dan dat in leven te houden. Of ik geef ze te veel water, of ik vergeet stomweg dat ik ze heb, waardoor ze helemaal géén water krijgen. En hoe zou je zelf zijn, als plant in een lelijke cache-pot, als je al een hele poos geen water meer te drinken hebt gekregen? Juist, dan geef je het op. 

Met dieren is het al niet beter gesteld. Dat komt door mijn opvoeding. In mijn kinderjaren stelde mijn moeder haar veto: geen huisdieren toegelaten. Einde discussie. Eén keer hebben mijn pa en ik echt aangedrongen. Of we toch niet een katje in huis mochten halen? Njet. Ze stelde ons voor een dilemma: of zij, of een poes. Eén van de twee. Wekenlang hebben mijn vader en ik op het internet zitten zoeken naar een kat die toevallig ook kon kuisen en strijken, maar geloof me, die vind je nergens. En dus is mijn moeder gebleven. Geen kat die er later nog met een woord over gerept heeft.

Helemaal vreemd is dat ik op latere leeftijd zélf een afkeer ben gaan ontwikkelen voor huisdieren. Met stip op één: honden. Die mormels lijken er een plezier in te scheppen om aan je gezicht te komen lebberen, net als je een dutje doet, en negen van de tien keer pas nadat ze eerst minutenlang aan hun eigen ballen hebben liggen likken. Het is mij een keer overkomen toen ik bleef overnachten bij vrienden. Ik weet dus waarover ik spreek. Huisdieren? Een hond? Nee, bedankt. 

Al zijn er uitzonderingen. Ooit heb ik op vraag van een goede vriendin gebabysit op haar konijn, terwijl zij op wereldreis ging. Bobette, heette ze. Dat konijn, niet die vriendin. Met dat beestje is het maar nét goed afgelopen. Na drie dagen in mijn tuinhok hebben we Bobette ergens anders moeten onderbrengen, omdat ze last bleek te hebben van verlatingsangst én acute diarree. Dat komt zo: ik vond ze best koddig en had er geen kwaad in gezien haar een flink stuk peperkoek te geven. Gaat er altijd snel en lekker in, dacht ik. Slecht idee. Het komt er blijkbaar ook weer snel en lekker uit. 

​Bobette kan het nog navertellen, de vier kwartels die ik in 2016 kreeg van een vriend voor hij naar het zuiden van Frankrijk verhuisde helaas niet. “Verzorg ze goed, wil je, en laat je nu en dan eens weten hoe het met ze gaat?”, had hij nadrukkelijk gevraagd. Dat ik elk jaar een nieuwjaarskaartje zou sturen met daarop een recente foto van de diertjes, beloofde ik hem in een zeldzame vlaag van altruïsme. Slecht idee. Een dag nadat ze zich hadden gesetteld in hun nieuwe hok (wat een zonde van al dat geld, trouwens), gaf er eentje al de geest. Na één dag! De drie andere zijn van het schrikken gaan vliegen toen een vriendin een week later onaangekondigd en in een knalrode jurk de tuin kwam inlopen. Ik heb ze nooit meer teruggezien. Die kwartels, bedoel ik dan. En die vriend in Frankrijk? Wel, die ontvangt al vier jaar dezelfde foto, hier en daar lichtjes gewijzigd met de hulp van Photoshop, zodat het amper opvalt. ‘Met de groeten van de kwartels. Zij stellen het goed’, staat er dan te lezen. Ach, wat niet weet, niet deert.