Krokodillen voor Trinidad

Ze zullen het zelf niet graag lezen, maar ik vind straatenquêteurs ronduit verschrikkelijk. Het soort dat je onaangekondigd staande houdt in een drukke winkelstraat. Het overkwam mij drie weken geleden, terwijl ik op zoek was naar een nieuwe broek. “Heeft u zin om vandaag mee het Amazonewoud in Brazilië te redden”, vroeg zo’n type mij. Nou, dat had ik niet. Het liep al bijna tegen zessen, de winkels stonden op sluiten en mijn trein zou een uur later al richting huis sporen, en niet richting Zuid-Amerika, al weet je met de NMBS natuurlijk nooit. Het probleem is: leg dát maar eens uit aan iemand die je net heeft gevraagd om ’s werelds grootste regenwoud van de ondergang te redden. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van schone lucht, maar om nu te zeggen dat ik halsoverkop mee naar daar zou vliegen voor een of ander wild klimaatavontuur? Dan toch graag een andere keer.

“Is het dringend?” vroeg ik hem daarom diplomatisch, in een poging de man beleefd af te schepen. “Ik bedoel maar: brandt het, of kan het nog even wachten?” Slechte vraag, want het blijkt daar in het Amazonewoud wel degelijk te branden. De man legde het met veel gevoel voor drama uit. “Elke dag gaan hectaren verloren, meneer. Foetsie! En maar branden”, klonk het jammerend, alsof het over zijn eigen private bos ging. Eén ding was zeker: deze man kende zijn vak. Hem afwimpelen zou geen makkie worden. “Ik zie hier weinig volk staan”, reageerde ik ietwat neerbuigend. “Ben ik dan de enige die met jou mee zou gaan?” Mijn onhandigheid indachtig zou er van een reddingsactie dan maar weinig in huis komen, redeneerde ik. Opnieuw had hij een antwoord klaar. “Iemand moet de eerste zijn, meneer. Als iedereen mij afscheept, komt er van die hele reddingsactie niks in huis.” Nu bleek hij mijn gedachten nog te kunnen lezen ook. Ik kon geen kant meer op. Vijftien minuten later had ik een lidkaart van Greenpeace op zak. Een jaarlijkse gift bleek te volstaan, bij nader inzien, ik moest dus niet per se mee naar Brazilië. Dat viel ferm mee, want tegen de tijd dat alle formulieren — twee pagina’s, voor én achterkant — waren ingevuld, was het nog reppen om mijn trein te kunnen halen.

Een week later was het weer van dat. “Wat dacht u van een schattig knuffeltje meneer, als steun aan de bananenboeren van Trinidad?” vroeg een meisje met vlechtjes, dat — schatte ik — de knuffelbeestleeftijd zelf nog niet was ontgroeid. Dit keer zou ik er vanonder muizen, nam ik me stellig voor. “Leg mij eens even uit, kleine meid, hoe zo’n goedkope knuffel die bananenboeren uit Trinidad ook maar enigszins zou kunnen helpen, ervan uitgaand dat jij al zou weten waar Trinidad ligt”, zei ik. Voilà, 1-0. Dat dacht ik, maar de sproetenkop liet niet met zich sollen. “Eén: ik ben net twintig geworden, meneer. Twee: Trinidad ligt in Venezuela. En drie: de opbrengsten gaan rechtstreeks naar een lokale instantie die de boeren ondersteunt, zodat jij en ik gewoon verder bananen kunnen blijven eten.” Een lang verhaal kort: er staat een schattige knuffel op mijn schouw. Een krokodil. Eentje met een kromme rug, dat wel. Wellicht te veel bananen gegeten.

Nóg erger — jawel, het bestaat — zijn telefoonverkopers. Die vallen je op eender welk moment van de dag lastig. Proximus, Het Laatste Nieuws of Scarlet: allemaal blijken ze mijn nummer te hebben. En maar bellen. Eén bedrijf spande helemaal de kroon: Luminus, goed voor vier oproepen op één week tijd. “Van onze energieprijzen krijg je het spontaan warm, meneer”, zei de laatste die mij ongewenst belde. Ik was het spuugzat en heb het hard gespeeld. Geen compassie. “Kijk kerel, ik neem een abonnement van jou op voorwaarde dat jij van mij een knuffel koopt. Een krokodil. Eentje met een kromme rug, maar wel heel schattig. Wat denk je?” Ik heb sindsdien niks meer van Luminus gehoord.