De pen van...

Geld en geduld

Gepubliceerd: 17 november 2021  |  Door: Peter Meulemans  |  Onderox editie: 213

Enkele dagen geleden vierde ik mijn 49ste verjaardag. Nu ja, vieren is niet echt het juiste woord. Ik heb het eerder gewoon laten passeren. Misschien laat ik me volgend jaar wel verleiden om een echt feestje op poten te zetten. Wie weet? Ik hou jullie zeker op de hoogte.

49 jaar, dat wil ook zeggen dat ik verondersteld word om nog 18 jaar te werken. Of met andere woorden, de Belgische Staat zou graag nog 18 jaar willen genieten van mijn sociale bijdragen, om zo pensioenen en andere uitkeringen te kunnen betalen.

De kans is klein dat dit zal gebeuren want ik vind tijd een erg kostbaar goed. Maar vooral, ik weet al 30 jaar dat dit moment er zit aan te komen. Als reactie hierop heb ik al beleggend getracht om al die jaren voor het spreekwoordelijke appeltje voor de dorst te zorgen. En dat ga ik ook de volgende 30 jaar blijven doen. Wat Vadertje Staat me dan nog gaat betalen als ‘pensioen’ is leuk meegenomen maar ik ben er zeker niet afhankelijk van.

Nochtans had de Belgische politiek in 2001 wel de juiste intenties door de oprichting van het Zilverfonds. Ik herinner me nog dat ik erg blij was met het voorstel. Het was dé oplossing tegen de kosten van de vergrijzing in België. Goed voor mij, goed voor mijn ouders en goed voor mijn kinderen. Het Zilverfonds deed me ook onmiddellijk denken aan het Noors Pensioenfonds, momenteel met voorsprong het grootste fonds ter wereld. Toegegeven, de Noren hebben het voordeel dat ze dankzij de olie meer budgettaire overschotten hebben dan wij Belgen. Maar de Noren zijn vooral zo slim om die tegoeden te beleggen, en dat doen ze erg goed. Zo slim zijn onze politici helaas niet. Waarom niet? Dat blijft voor mij nog altijd een raadsel maar ik vind het wel nog steeds een regelrechte aanslag op onze welvaart.

Het Zilverfonds startte met een 20 miljard euro en zou aangevuld worden met begrotingsoverschotten, financiële meevallers en dergelijke. Onze toekomst was verzekerd. Hoe staat het vandaag met het Zilverfonds?, hoor ik jullie al vragen. Wel, niet zo goed. De politiek heeft in 2016 toegegeven, met het schaamrood op de wangen, dat het een lege doos was. Zelfs die 20 miljard was verdwenen en dus hebben ze het fonds opgedoekt. Terwijl die 20 miljard vandaag net zo goed 100 miljard en meer had kunnen zijn. En dan ben ik nog bescheiden. En dat zou toch al voldoende geweest zijn om een drietal jaar de pensioenen probleemloos te kunnen betalen. Wat een gemiste kans!

Ter info, in de Noorse pensioenpot zit vandaag 1.172 miljard euro. U leest het goed, dat zijn héél véél nullen. En zij zijn amper 5 jaar vroeger gestart dan het Zilverfonds. In Noorwegen ligt niemand wakker van de toekomstige pensioenlasten. Dat moeten wij helaas wel doen.

Waarom vertel ik dit? Omdat het Zilverfonds dit jaar eigenlijk haar 20ste verjaardag zou gevierd hebben, dat had leuk kunnen zijn. Maar vooral omdat enkele weken geleden het pensioendebat opnieuw oplaaide. Met veel tromgeroffel, veel bombarie, veel commotie en veel boegeroep. Maar helaas zal ook dit een lege doos blijven. En dan kan ik maar hopen dat mijn en jullie kinderen de boodschap van het beleggen wel ter harte nemen en zelf voor hun pensioen gaan zorgen. Op de politiek zou ik, als ik hen was, niet rekenen. Of zou er toch iemand durven opstaan om het Zilverfonds 2.0 op te starten? Ze mogen mij altijd bellen voor wat beleggingsadvies. Ik heb nog wel wat tijd over.

Vragen? Opmerkingen?
geldengeduld@gmail.com

Meer lezen van Peter Meulemans

Meer De pen van...

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.