Geld en geduld

Veel vroeger dan voorzien, sloeg de tweede coronagolf toe. We kregen zelfs een avondklok voor de voeten geschoven. Dat was even schrikken. Maar globaal bleef de beurs er erg rustig onder. Een groot verschil met einde februari en begin maart. Maar er tekent zich wel een duidelijk verschil af tussen aandelen die profiteerden van de coronacrisis en andere aandelen die erg grote hinder ondervonden. De eersten tikken vaak al terug nieuwe recordhoogtes aan terwijl de tweede groep hun wonden nog steeds likken met een gelijkaardige koers tot gevolg. Laat ons meteen met de grootste beginnen, Amazon. U weet wel, het speeltje van Jeff Bezos die ondanks een financieel pijnlijke echtscheiding nog steeds de rijkste mens op aarde is. Nochtans bestaat zijn firma nog maar sinds 1994. Ze waren toen bij de eersten die goederen, boeken, via het internet verkochten. En dat doen ze nog steeds, maar intussen doen ze wel veel meer dan dat alleen. En die coronacrisis heeft Amazon geen windeieren gelegd. We gingen massaal online kopen, dus rijke Jeff werd nog rijker. Amazon verdubbelde al in waarde sinds het dieptepunt half maart. Dichterbij huis zien we Ahold Delhaize, eigenaar van Bol.com. Ook zij profiteerden van ons online koopgedrag. Minder spectaculair dan bij Amazon maar toch een stijging van 40% sinds het dieptepunt.

Bij de grote verliezers kijken we bijvoorbeeld naar Kinepolis, u begrijpt waarom. Half februari nog boven de 60 euro, half maart onder de 30 euro en daar staan ze nu nog steeds. In een andere sector kreeg Miko klappen omdat we massaal thuis zaten en op kantoor geen koffie meer dronken. Of AB Inbev bijvoorbeeld, de grootste brouwer ter wereld, die hun omzet flink zagen dalen door een wereldwijde beperkte opening van cafés en massaevenementen. De lijst met winnaars en verliezers is uiteraard veel langer. En het duidt nogmaals op het belang van een goede spreiding. Vijf aandelen is te weinig. Vijftig is veel te veel. Spreiding in de tijd ook, dat blijven we maar herhalen. En dus zeker ook spreiden in sectoren. Een portefeuille met KBC, ING, AXA en BNP is geen goed gespreide portefeuille. Ook een portefeuille met hoofdzakelijk biotechnologie à la Galapagos, Argenx, Biocartis en co is spelen met vuur. Eventueel kan je ook spreiden in regio’s, al vind ik persoonlijk op de Brusselse beurs zeker nog voldoende variatie.

Waarom doen we het? Dat spreiden. Uiteraard met slechts één doel voor ogen: risico’s beperken om optimale returns op de lange termijn te behalen. Vergeet niet, als aandeelhouder ben je effectief voor een klein deeltje eigenaar van een bedrijf. Je investeert dus rechtstreeks in een bedrijf. Dat doe je niet om na tien dagen al terug te verkopen. Dat doe je omdat je potentieel ziet voor de lange termijn. Alsof het je eigen kindje is, waar je rotsvast in gelooft. En om die reden verkoop ik eigenlijk zelden of nooit. Het kan natuurlijk altijd zijn dat je je vergist. Dat een aantrekkelijk aandeel toch niet brengt wat je ervan gehoopt had. Zo blijf ik op mijn honger zitten wat Solvay betreft. Een oerdegelijk Belgisch bedrijf dat al meer dan 150 jaar bestaat, opgericht in 1863 door Albert en Ernest Solvay. Hun nazaten zijn nog steeds de grootste aandeelhouders van het bedrijf. Zolang zij nog vol vertrouwen zijn, waarom zou ik dat dan niet zijn? Het bedrijf hoort naar mijn mening thuis in elke gespreide aandelenportefeuille. Al word ik niet vrolijk van de beursgrafiek. Solvay is eigenlijk al op de sukkel sinds einde 2017 en krijgt de omslag maar niet gemaakt. Dus misschien neem ik vroeg of laat toch afscheid. Maar zoals je weet, ik heb geduld. Misschien vind je dat maar saai en te weinig spannend. Maar om het met de woorden van Paul Samuelson (1915-2009) te zeggen: “Investeren moet zijn zoals naar drogende verf of groeiend gras kijken. Als je opwinding wil, ga dan naar Las Vegas