Frans kippenvel tot achter mijn oren

“Pourtant, que la montagne est belle, comment peut-on s’imaginer. En voyant un vol d’hirondelles, que l’automne vient d’arriver?” Wie kent deze klassieker van Jean Ferrat uit 1965 nog? Ik moest er aan terugdenken tijdens onze nationale feestdag op 21 juli. Happy Belgium, was het gedoopt. Niet direct de beste optredens die ik afgelopen zomer zag, maar ik merkte vooral dat ons land ook op muzikaal vlak in twee delen is verdeeld. Ik was helaas niet mee met de Franstalige liedjes. Hoewel ik altijd een boontje heb gehad voor Franse muziek. Of toch bijna altijd. Ik zat in het vijfde middelbaar en La Montagne van Jean Ferrat moet zowat mijn eerste kennismaking geweest zijn met de Franse muziek. Het was niet meteen mijn favoriete stuk uit de Franse les. Ook omdat ik vocaal niet echt een frontman ben. En dan druk ik mij nog zachtjes uit. Maar het meezingen werd door de heer Snels met lichte en minder lichte dwang aangemoedigd. “Allez chantez mon ami!”. Het zou in 2023 niet meer mogelijk zijn geweest.

Toch ken ik nog altijd het refrein en zorgt het bij reünies met klasgenoten uit die tijd nog steeds voor de nodige hilariteit, én voor een ongekend samenhorigheidsgevoel. Met de jaren leerde ik meer en meer Franse muziek appreciëren. Het begon, toegegeven, met Je t’aime… moi non plus van Serge Gainsbourg en de ons deze zomer ontvallen Jane Birkin. Maar ik had snel door dat dit lied, euh, niet zoveel om het lijf had. Geef mij dan maar Casser la Voix van Patrick Bruel. Ook uit die schooltijd. Eén en al kippenvel, en dat vind ik nu nog altijd. Of Hélène van Julien Clerc. Al heeft dat misschien meer met mijn eerste vakantielief te maken. Kort daarvoor, ik was toen net als Vanessa Paradis 15 jaar, verbaasde deze laatste me met Joe Le Taxi. Maar echt omvergeblazen was ik pas in 1993 toen een zekere Axelle Red me bij het nekvel greep met de elpee Sans Plus Attendre. Singles als Sensualité, Kennedy Boulevard en Elle Danse Seule draaide ik grijs. Toen kon dat nog.

Het was diezelfde Axelle Red die nu op het podium stond van Happy Belgium. Net als ik een dagje ouder geworden, dacht ik nog. Ze bezorgde me geen kippenvel meer, daar moet ik eerlijk in zijn. En dat deden ook de andere Franstalige liedjes niet, al deden Colt, Rori en Mentissa nog zo hun best. Onbekend is onbemind, ik weet het. Hamza was duidelijk de populairste, maar ook bij mij weinig bekend. Loïc Nottet kennen we uiteraard wel, maar qua chair de poule bleef ik die avond toch op mijn honger zitten.

Tot een paar dagen later. Op een optreden van het jonge Arendonkse duo dUke. Een zanger en een gitarist, meer niet. Soms is less echt more. Een stem en een akoestische gitaar. Een klein zaaltje, maar wat een gevoel. Ze speelden Voilà van Barbara Pravi. Kiekenvlees van mijn kleine teen tot achter mijn oren. Even dacht ik dat Edith Piaf, 60 jaar na haar overlijden, gereïncarneerd was in een jongedame uit Arendonk. En waar Happy Belgium niet in slaagde, lukte dit muzikale duo wel. Ik voelde opnieuw de liefde voor de Franse muziek. De heer Snels zou trots op me zijn.