Feesten zonder dansvloer

Waar en wanneer weet ik nog niet, maar ook ik ben van plan om de 20ste verjaardag van Onderox gepast te vieren. Geen uitbundig gedoe, maar een feestje in besloten kring. Heel besloten. Op m’n eentje, als u het echt moet weten. Op het menu: een hapje (gefrituurd bitterballetje, schat ik), een glaasje prik (Gran Baron, het is crisis voor iedereen) en een streepje muziek. Alles om er maar geen dansparty van te moeten maken. Van dansen krijg ik het namelijk op mijn heupen. Dat komt zo.

Dansers laten zich opdelen in twee categorieën. Eén: zij die het kunnen. En twee: zij die het niet kunnen, maar zich interessanter vinden dan ze in werkelijkheid zijn en het dus tóch doen. Zelf behoor ik tot geen enkele categorie. In uitzonderlijke omstandigheden laat ik me wel eens verleiden tot wat ritmisch wiebelen met mijn kont, maar alleen als ik zoveel Tripel Karmeliet heb gedronken dat ik mijn eigen naam niet meer kan uitspreken. Dat gebeurt zelden. Ik heb een eenvoudige naam, vandaar.

Door die aversie voor dansen is het op — bijvoorbeeld — trouwfeesten al decennialang hetzelfde liedje. Volgt na de openingsdans een klassiek rondje wisselen-van-danspartner, telkens als één of andere idioot “changé!” heeft geroepen, dan ben ik ribbedebie. Er is altijd wel een dronken tante — of nog erger, een zatte nonkel — die het geestig vindt om mij tegen mijn zin naar de dansvloer te slepen. Om dat te vermijden, maak ik me uit de voeten. Of ik veins een acute aanval van buikkrampen en verberg me op het toilet, of ik zeg dat ik nood heb aan een frisse neus.

Eén probleem: mijn vrienden wéten dat. Een paar jaar geleden hadden ze er niet beter op gevonden dan het toilet waarin ik me had verstopt, te barricaderen. Meer dan een half uur heb ik daar mijn tijd zitten verschijten. Compleet van de pot gerukt, vond ik het. Tijdens het volgende feest heb ik me na de openingsdans dan maar tussen de rokers gemurwd, die buiten waren samengetroept. ‘Jij ook een saffi e?’ vroeg één van hen hoffelijk. Weigeren was geen optie, dat zou argwaan wekken, en dus heb ik als anti-roker onhandig staan lebberen aan een sigaret waar ik hoegenaamd geen zin in had. Er moet toen wat rook in mijn luchtwegen zijn gesukkeld, want de hoestbui na mijn eerste trek werd gevolgd door een acute aanval van buikkrampen. Ben ik tóch nog op een toilet terechtgekomen.

Eén keer in mijn leven heb ik wél gedanst. Op oudejaarsavond, tien jaar geleden. Het gezelschap dat me had uitgenodigd zou eerst dineren in het huis van mijn buurman. Een half uur voor middernacht zouden we dan een discotheek in de buurt opzoeken, waar we het nieuwe jaar al dansend zouden verwelkomen. Zo gezegd, niet zo gedaan. De gastheer had het zo gezellig gemaakt dat iedereen de tijd uit het oog was verloren, en we de wissel van oud naar nieuw alsnog in zijn salon moesten vieren. Die disco kon altijd later nog, klonk het eensgezind. Eerst champagne! Zelf hield ik het op Tripel Karmeliet. Twee, want op één been kan je niet staan. Enfi n, dat was het plan.

Wat er nadien is gebeurd, is nog altijd troebel in mijn geheugen. Ik herinner me nog wel dat ik tegen één uur de sofa van de buurman aan de kant heb geschoven, zijn langpolig tapijt heb opgerold en me nadien urenlang interessanter heb staan vinden dan ik in werkelijkheid ben. Was het de muziek die me zover heeft gedreven? Of de Tripel Karmeliet, die het — laat u niks wijsmaken — al snel onmogelijk maakt om zelfs op twéé benen te blijven staan? Moeilijk te zeggen. Het slechte nieuws is dat van die ridicule danspartij beelden bestaan, die nog altijd op Facebook circuleren, ondanks mijn pogingen om ze verwijderd te krijgen. Nu en dan diepen vrienden ze weer op. Op feestjes, in de wachtrij aan het buffet, tot groot jolijt van alle omstaanders. Een mens zou van minder buikkrampen krijgen.