Een vrouw met ballen aan haar lijf

“Je weet toch nog wie Mittje is? Beter opletten, kerel, ik had die naam zonet al laten vallen.” Aan het woord was Emma, tot dusver één van de meest opmerkelijke kandidaten uit het lopende seizoen van het Eén-programma ‘First Dates’, waarin singles elkaar het hof proberen te maken. Proberen, zeg ik wel, want zelden draaien de confrontaties uit op een lang en gelukkig leven samen. Heel soms is het verbale geklungel waarmee al die ontmoetingen van start gaan aandoenlijk schattig of ontwapenend, maar meestal laat het zich bestempelen als ronduit gênant. Als de kandidaten al niet de onhebbelijke behoefte voelen om elke stilte vol te kletsen, dan rijden ze zich wel vast in complimenten die zo doorzichtig zijn dat je er als kijker van gaat kokhalzen.

Neem nu Danny, een doodbrave cafébaas uit Evergem, die bij zijn auditie had aangegeven dat hij het niet erg zou vinden gekoppeld te worden aan een trans - gender. Niks mis met transgenders, moeten ze bij Eén gedacht hebben, en dus lieten ze Charlotte opdraven. Die zat ergens halverwege de transmissie van man naar vrouw en had enkele weken voor de opnamen zijn (excuus, haar) edele delen laten weghalen. Huppekee, weg ermee. Ze vertelde het alsof het een fluitje van een cent was geweest. Danny had daar — meer dan waarschijnlijk door het geroezemoes in het geïmproviseerde restaurant — duidelijk geen bal van verstaan, want nog geen vijf minuten later rondde hij het gesprek ongepast af met: “Gij zijt niet op uw mondje gevallen. Ik hou wel van vrouwen met ballen aan hun lijf.” Heel pijnlijk. De opmerking, bedoel ik dan. De operatie wellicht ook, maar dat terzijde.

Terug naar Emma. Dat bleek al snel een geval apart. Ze had een stem zo schor als die van Arno na een nachtelijke mix van bier en cocaïne. Elke normale man zou gepeild hebben naar het hoe en het waarom van die onuitstaanbaar schurende stem, maar niet haar date Kris. Die vond het allemaal oké. Tijdens het verkennende gesprek kwam hij niet verder dan een ‘aha’ hier en een ‘ooh’ daar, telkens Emma iets prijsgaf over haar persoonlijke leven. Die Mittje waarover ze het had, was niet de naam van iemand uit haar familie- of vriendenkring, maar wel van haar — hou u vast — hond. Mittje, de teef. Die was kennelijk zo belangrijk voor Emma dat haar naam te pas en te onpas viel. “Als mijn toekomstige vent de hond er niet wil bijnemen”, sprak ze kordaat, “dan schop ik hem eruit.” Waarmee ze de vent bedoelde, niet de hond. Kris vond het allemaal al lang goed. “Aha”, sprak hij, gevolgd door een “ooh”, want stiekem vond hij haar wel een beetje lief. Emma dan, niet de hond.

Waarom ik dit alles vertel? Omdat deze First Dates-aflevering nare herinneringen naar boven heeft gebracht. Lang geleden had ik namelijk ook een lief met een hond. Sandra, heette ze. (Uit respect voor haar privacy heb ik haar naam veranderd, want in feite heet ze Ellen.) Vanaf dag één maakte zij me duidelijk dat ik in huis altijd de nummer twee zou zijn. “A-l-t-i-j-d”, kwam ze te zeggen. “Mijn hond is en blijft de nummer één.” Ik dacht dat ze een grapje maakte, om het ijs te breken tijdens onze eerste date, weet je wel. Dat deed ze niet.

Tijdens de daaropvolgende maanden heb ik lijdzaam moeten toekijken hoe de hond op dinsdag, donderdag én zaterdag voorrang kreeg in de dure, lederen salonfauteuil. Op die dagen keken Sandra en ik televisie van op de koude, stenen vloer, met in onze nek de hete, stinkende adem van de hond. Nu en dan passeerde ook een straaltje slijm, als ze verkouden was. De hond, bedoel ik, niet Sandra.

Bij elke entree moest ik dat beest ook officieel begroeten, met naam en toenaam. Deed ik dat niet, dan zat het er de hele avond bovenarms op. Toen tijdens een zomerbarbecue het allerlaatste stukje rumsteak aan de hond werd toegewezen en ik met een hongerig gevoel mijn bord kon afruimen, was de maat vol. Diezelfde avond nog heb ik ze eruit geschopt. Sandra én de hond.