Draaischijf van drommelse deegwaren

Drie keer heeft mijn dorp de voorbij weken het nieuws gehaald. Dat is, snel uitgerekend, twee keer meer dan het jaarlijks gemiddelde. De laatste keer haalde het item zelfs het journaal op een nationale zender. Breaking news. Het onderwerp had — godzijdank — niets met Covid-19 te maken, maar met — hou u vast — pizza’s. Als de oudste stoet van het land uitgaat, blijven de cameraploegen collectief weg, maar als ergens in diezelfde gemeente nooit bestelde pizza’s worden afgeleverd, zijn ze er plots wél. Een ijverige journalist kwam zelfs met een naam op de proppen voor die drieste draaischijf van drommelse deegwaren: ‘Pizzagate’.

Het laatste wat ik wil, is er de draak mee steken. Het slachtoffer — dat uit vrees voor nog meer ongevraagde zendingen anoniem wil blijven — zit er namelijk flink mee in de maag. Niet met die pizza’s dan, want die stuurt ze altijd ongeopend terug, verklaarde ze aan de rechercheurs die nu op zoek zijn naar de dader. Van hem/haar is voorlopig alleen geweten is dat hij/zij een zwak heeft voor de Italiaanse keuken, meer bepaald voor pizza’s.

Er de spot mee drijven zou getuigen van slechte smaak, besef ik ook. Het zal je trouwens maar overkomen: heb je jezelf staan uitsloven in de keuken, worden er plots tien pizza’s aan de deur besteld. Per favore, bella ragazza. En je zal het altijd zien: uitgerekend die ene topping die je nog enigszins aan het twijfelen zou kunnen brengen, zit er net niét tussen. Goesting voor een milde, makkelijk verteerbare Napoletana, wordt er een Salami Doppio Piccante geleverd, waar de darmen een dikke week van in de knoop liggen. Bij Pizzagate komt helaas weinig geluk kijken.

We kunnen er wel eens mee lachen — wat ik hier dus niet doe — maar stiekem hoop ik dat mijn naam straks niet terechtkomt op de lijst van verdachten. Want ik beken: op vlak van fake pizzabestellingen ga ik niet helemaal vrijuit. Door er openlijk over te getuigen, wil ik elke vorm van verdenking in de kiem smoren. Ter verdediging: ik was op het moment van de feiten nog onervaren, een beetje naïef ook. Én jong: een stuk voorbij de twintig, akkoord, maar ik ben pas laat volwassen geworden. Dat heet een verzachtende omstandigheid.

Hoe het zover is kunnen komen? Kijk, tijdens mijn legerdienst in de kazerne van Berlaar zat ik als centralist ferm met mijn vingers te draaien. Om de tijd te doden rees de idee om mensen telefonisch bij de neus te nemen. Daar kwam weinig strategie bij kijken, ik toetste gewoon wat willekeurige nummers en klaar. Van alle onzin die ik toen heb uitgekraamd, werd de pizzasketch — die gepaard ging met een vreselijke, Italiaanse tongval — al snel mijn favoriete act. In een paar maanden tijd heb ik tientallen doodbrave mensen wijsgemaakt dat ‘de dertig bestelde pizza’s en spaghetti’s een half uur later geleverd zouden worden’. “Ex- cuus, madam, het deeg wilde niet rijzen. Ze komen er zo meteen aan. Grazie.” Grote paniek aan de andere kant van de lijn. “Spaghetti’s? Pizza’s? Dertig? Kan niet, meneer, die hebben we nooit besteld. Help!” Jammeren hielp niet. ‘Tutituti’, zei ik dan streng. “Het lekkers is in aantocht, basta. Enfin, pizza’s en pasta.”

Ik durf er niet bij stil te staan hoeveel van die mensen in pure wanhoop razendsnel familie en vrienden hebben opgetrommeld voor een pop-upfeestje, om even later vast te stellen dat het om een flauwe grap ging en het hele gezelschap weer met lege maag mocht afdruipen. Hoeveel van die mensen zijn daardoor in een sociaal isolement terechtgekomen? Ik overdrijf misschien lichtjes, maar zeker weet je ‘t nooit. Nu ik er voor de eerste keer op terugblik, voel ik een diepe schaamte en ben ik zelfs bereid om alsnog mijn excuses aan te bieden: scusi!

Weet je wat, ik nodig alle gedupeerden die het zich nog kunnen herinneren bij deze uit voor een goedmaakfeestje. Vraag is: wat zullen we eten? Pizza? Ik zeg