De pen van...

De ijskastgeluiden van Ikea

Gepubliceerd: 7 september 2021  |  Door: Peter Briers  |  Onderox editie: 211

Ik heb zopas een ijskast gekocht bij Ikea. Nu denkt u: val ons daar toch niet mee lastig, kerel. U heeft gelijk, maar in dit geval is het mijn plicht dat toch te doen. IJskasten van Ikea — moet u weten — zijn namelijk niet zomaar ijskasten. Ze hebben alvast één groot voordeel: in tegenstelling tot zowat alles anders waarmee de Zweedse keten je naar het hoofd gooit, moet je ze niet zelf in elkaar schroeven. Dat scheelt voor iemand met twee linkerhanden.

“Deze hier is zelfbedruipend, die voert zijn vocht zelf af”, zei de verkoper, terwijl hij met zijn tong — ik kon het nog net zien — de laatste restjes van een Zweedse gehaktbal tussen zijn tanden pulkte. (Köttbullar, heten die ballen officieel.) Om een lang verhaal kort te houden (maar wel lang genoeg om er deze hele column mee te kunnen vullen): ik heb zijn raad opgevolgd. En het klopt: zelfbedruipen dat dat ding doet, je houdt het niet voor mogelijk. Noem iets zelfbedruipends, eender wat, en mijn frigo doet het honderd keer beter.

Het probleem is nu wel dat die kast veel meer doet dan alleen maar koelen en zelfbedruipen. Ze kraakt, kreunt, krocht en knettert, vaak uren aan een stuk. Daar had de gehaktballenman met geen woord over gerept. Even de klantendienst bellen, die zou dat zaakje zo oplossen. Dacht ik. “Vreemde geluiden? Dat heeft u goed gehoord”, zei de jonge telefoniste iets te enthousiast naar mijn goesting. “Neem er even de handleiding bij, daarin vindt u alle geluiden die uit uw koelkast kunnen komen. Niks aan de hand.” Ik wilde dat braaf kind best geloven, waarom ook niet, maar als je met zó’n onzin afkomt, dan denk ik toch eerder: die heeft mij ferm bij de ballen. Niet die Zweedse, maar de mijne.

Ik heb er de handleiding bijgehaald en daarop staan inderdaad zes frigogeluiden die volgens Ikea volstrekt legitiem zijn. En omdat de winkelketen zijn cliënteel blijkbaar niet hoog inschat, hebben ze er telkens een tekening bij gezet van dieren (ça va nog), voorwerpen (huh?) en deegwaren (komaan zeg!) die vergelijkbare klanken fabriceren. Kwestie van het geluid beter te kunnen identificeren en het als normaal te kunnen afvinken. Hoor je niets, mooi dan. Hoor je wel iets maar herken je één van de zes geluiden, laat er dan de slaap niet voor, en al zeker niet in één van hun eigen bedden. Aldus Ikea. In beide gevallen laat je het ding gewoon verder koelen en vriezen. En zelfbedruipen, dat ook.

Intussen denk ik alle zes de geluiden al herkend te hebben: crack (volgens de handleiding klinkt het als het breken van een gezouten cracker), hiss (als een strijkijzer dat stoom aflaat), click (naar analogie met een lichtschakelaar), blubb (de klank van een glas wijn dat wordt ingeschonken), brr (een kat die zich uitrekt) en ssrr (zoals de zoemtoon van een mug). Ik moet het Ikea wel nageven: het heeft die geluiden verdomd goed kunnen typeren. Alleen dat van die poes die zich uitrekt vind ik een beetje raar gekozen. Zou die dan echt ‘brr’ zeggen? Zoiets maak je toch alleen de kat wijs.

Geloof het of niet, maar gisteren heb ik nog een zevende geluid ontdekt. Kss. Nee, langer, ksssss, precies wat je zou horen als je — ik zeg maar wat — een portie Köttbullar in het vet zou gooien. Ik heb het de dame van de klantendienst laten weten, maar ze vond het maar niks. ‘Heeft die mij nu bij de ballen?’ Je hoorde het haar denken.

Meer lezen van Peter Briers
Meer lezen over
column

Meer De pen van...

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.