De grote nadelen van een lenteschoonmaak

Het hoort waarschijnlijk bij de intrede van de lente maar elk jaar, rond deze periode, rommelt mijn vrouw door het ganse huis. Ik mag wel zeggen dat ze die job erg serieus neemt. Elk jaar komt dezelfde vraag: mogen alle platen en cd’s bij het vuilnis? Ik ben er elk jaar al in geslaagd om rond dit euvel te zwemmen en al mijn muziekmateriaal terug in de kast te krijgen. Maar het was dit jaar vrij snel duidelijk dat het deze keer niet zo vlot zou gaan. Herkenbaar? Het is een vervelende discussie. Ik heb namelijk geen enkele cd-speler meer en enkel nog een oude platenspeler. Dat zet me enigszins in de rol van underdog. Ook het feit dat deze cd’s en platen al meer dan twintig jaar geen actieve rol meer gespeeld hebben, geeft mijn betoog ter behoud maar weinig vuurkracht. Tel hierbij nog dat je eender welke single of album binnen de twee seconden op YouTube of Spotify hebt staan en je begrijpt dat ik voor een aartsmoeilijke klus stond.

Ik begin mijn betoog met te stellen dat het gewoon plezant is om naar die cd’s en zeker naar die oude vinylplaten te kijken. Er even het stof afblazen. De bijhorende teksten nog eens lezen. Maar ik maak weinig indruk. Mijn volgend voorstel om misschien nog een deftige platenspeler en cd-speler te kopen wordt bliksemsnel van tafel geveegd. Mijn vrouw doet het voorstel om enkel de klassiekers bij te houden en afstand te doen van de mindere goden. De eerste selectie is eenvoudig. Wie gaat er zeker terug de kast in? Queen uiteraard. Bruce Springsteen. Prince. David Bowie en co. Zelfs ‘Like a Virgin’ gaat op de ‘blijven-stapel’. Ook INXS, Doe Maar en Dire Straits blijven. Maar dan wordt het moeilijk. Enkele verzamel-cd’s mogen wel begraven worden. Zo heb ik zowat de hele collectie van Knuffelrock. Die fase ben ik door. Ook enkele exemplaren van ‘De Foute CD’ waren écht fout. Er is enige twijfel bij de verzamelingen Franse chansons. Maar goed, weg is weg. De allereerste Afrekening? Die hou ik toch graag bij. Maar de blik van mijn vrouw zegt ‘Weg’. Oké dan.

Dan blijkt echter dat ik ook van die mindere goden geen afscheid kan nemen. Wie herinnert zich The Wolf Banes nog? ‘As the Bottle Runs Dry’. Fantastisch vond ik dat. Heel vaak live gezien. En wat te denken van Derek & The Dirt? Golden Earring zou ik zelfs bij de klassiekers durven leggen. Kim Wilde is de favoriet van mijn vrouw. Dus die blijft ook liggen. Nena ook. The Scabs gaan we toch niet weggooien? Ook mijn alternatieve periode met onder andere The Sex Pistols, The Bollock Brothers, PiL, The Cure en zelfs Sigue Sigue Sputnik blijven toch nog een jaartje in de kast. Na een halve namiddag welles-nietes beslissen we finaal om alles nog een jaartje in de kast te laten. Op zich vonden we het beiden wel leuk om zo nog eens door gans die collectie te gaan. Iemand toch nog een cd-speler liggen?