De ene duif is de andere niet

Wie mij een beetje kent, weet het al langer: ik ben een natuurmens, maar in beperkte mate. Alleen als het mij uitkomt, eigenlijk. Ik hou van een romantische picknick in het bos, maar als Greenpeace zou oproepen in een boom te klimmen om te protesteren tegen de kap van datzelfde bos, zou ik de eerste zijn die zijn kat stuurt. Ik ben gewoon niet het type activist dat volstaat om het milieu te redden. En daarbij: katten zijn daar veel beter in. In boomklimmen, bedoel ik dan.

Anders is het gesteld met mijn buren van twee huizen verder. Die rijden bewust rond in een hybride wagen, zijn volbloed vegetariërs en sorteren hun afval alsof hun eigen leven ervan afhangt. Hij herkent aan de schors de juiste boomsoort, zij kan in volle vlucht een vogel foutloos determineren. Zo’n buren, dus. Het koppel heeft ook deelgenomen aan ‘Maai Mei Niet’, waarbij het de bedoeling was het gras weelderig te laten groeien, bij wijze van uitgestoken hand naar bijen en ander zoemend ongemak. Ik heb mijn gras die maand ook niet gemaaid, maar dat was gewoon uit pure luiaardij. Wat ik wil zeggen is dit: groener dan die twee worden ze vandaag niet meer gemaakt.

Om een lang verhaal kort te houden (maar wel lang genoeg om deze ruimte gevuld te krijgen): ik hou van de natuur en zoek ze nu en dan zelf op. Minder leuk vind ik het als de natuur míj opzoekt. Dat gebeurde een week geleden nog. Twee duiven, die ver buiten de gebruikelijke paarperiode duidelijk zin hadden in een amoureus avontuurtje, hadden de luifel van mijn terrasscherm uitgekozen om hun liefdesnest te bouwen. En ik weet niet of u weet hoe zoiets in zijn werk gaat, maar daar komt nogal wat af en aan vliegen bij kijken, doorgaans in alle vroegte. Dat zeult maar aan met twijgen en modder, en laat die activiteit gepaard gaan met een oorverdovend geroekoekoe. Daar kunnen die beesten zelf niet aan doen, dat weet ik, dat is nu eenmaal het geluid van duiven die opgewonden zijn en niet kunnen wachten om eens lekker te stoeien. Hoe zou u zelf zijn, als u een duif was?

Op dag drie was ik het zat en heb ik een opvangcentrum in de buurt gebeld. Of ze het vrijende stel ogenblikkelijk wilden komen halen? “Gewoon hun gang laten gaan”, klonk het daar, net iets té optimistisch naar mijn goesting. “Dat lawaai neemt wel af.” Compleet ontredderd besloot ik om er de tuinslang bij te halen, zo kon ik tegelijk ook de drek van mijn terras verwijderen. Want als u denkt dat het duivenduo uit dankbaarheid voor gratis onderdak hun gevoeg op een ander zouden doen, dan zit u er ferm naast. Dat gevogelte kakt waar het hun uitkomt. De tuinslang, dus, op stand ‘harde straal’. Korte pijn.

“Hola, dat mag niet”, riep de buurvrouw van twee huizen verder van op haar dakterras, net op het moment dat mijn waterstraal doel raakte. “Dat zijn beschermde dieren.” U moet de rijzige dame gezien hebben om te beseffen dat ze geen tegenspraak duldt, maar ik probeerde het toch. Ik had tenslotte een tuinslang vast. “Het zijn maar duiven, die vinden wel een andere stek”, kaatste ik terug. “Twijgen en modder genoeg in de buurt, nietwaar?” Daar had ze niet van thuis. Of toch wel. “Dat zijn niet zomaar duiven, het zijn houtduiven”, sneerde ze terug. “Die zijn beschermd. Je mag ze zelfs niet storen terwijl ze een nest bouwen of broeden. Doe het maar rustig aan daar.” Daar had ík dan weer niet van thuis. “Rustig aan? En die duiven dan? Dat gaat de hele dag maar van roekoekoe.” “Dat hoor je verkeerd”, antwoordde ze elitair, alsof ze recent een diploma Duivologie had behaald. “Dat is het geluid van een Turkse tortel, een houtduif doet roekoekoe, roekoe. Dat is iets heel anders.”

Ik heb het opgezocht en ze heeft nog gelijk ook. Er stond verder ook dat houtduiven pas na enkele pogingen een definitief nest maken. Dat geknoei onder mijn luifel bleek alleen maar een generale repetitie te zijn. Ze bouwen nu een nieuw nest en raad eens waar. Jawel, onder het afdak van mijn betweterige buurvrouw. Ze moet niet denken dat ze mijn tuinslang mag lenen.​