De pen van...

De ene coach is de andere niet

Gepubliceerd: 16 december 2021  |  Door: Peter Briers  |  Onderox editie: 215

Als we de laatste cijfers mogen geloven, ben ik — en samen met mij ook alle 11.521.237 andere Belgen — in extreem goede handen. Dat komt zo: ons land telt sinds de eerste lockdown zo’n 25.000 extra mental coaches. Extra! Dat zijn mensen zoals u en ik, die op websites en Facebookprofielen beloven dat ze ons weer helemaal kunnen oplappen als we door — ik noem maar wat — corona, vereenzaming, relatieproblemen of erectiestoornissen stijf staan (de woordspeling is louter toeval) van de stress en de trappers zijn kwijtgeraakt.

Op zich is dat goed nieuws, ware het niet dat veel van die zogeheten coaches hooguit een goedkope of ondermaatse onlinecursus hebben gevolgd en dus nooit een deftig getuigschrift hebben behaald. “En dus”, waarschuwden enkele psychologen mét diploma onlangs nog, “is de kans bijzonder groot dat hulpbehoevenden door die wildgroei aan would-be-therapeuten straks in de wachtkamer van een eersteklas kwakzalver zullen belanden.” Dat idee op zich is al genoeg om gek van te worden. En vervolgens in de eenzaamheid te sukkelen. En daardoor niet langer in staat te zijn om een erectie te ontwikkelen. U vindt dit misschien slap gelul, maar dat zou zomaar eens kunnen gebeuren.

Om eerlijk te zijn: zelf ga ik ook niet helemaal vrijuit. Net voor corona heb ik een opleiding tot zingevingscoach gevolgd. Vier volle dagen in een obscuur zaaltje in een buitenwijk van Leuven, meer was het niet. Eerst een kringgesprek over de eigen gevoelens, want bij zo’n cursus komt altijd wel wat drama kijken. Verder nog wat theorie en een reeks onvermijdelijke huistaken. Die waren trouwens niet van de poes. ‘Bundel alle mijlpalen uit je leven in een presentatie van vijftien minuten’, bijvoorbeeld. Begin er maar aan. Het had net zo goed kunnen zijn: ‘Noteer in honderd lijnen wat vrouwen écht bedoelen als ze ‘laat maar’ tegen hun vent zeggen.’ Onbegonnen werk.

Om een lang verhaal kort te houden, ik ben al anderhalf jaar zingevingscoach. Eentje zonder diploma, maar wel met een heus attest, dat ik keurig ingekaderd op een zichtbare plaats in de living heb opgehangen, in afwachting van een koperen plaatje aan mijn voordeur en een wachtkamer in aardkleuren, met geurstokjes van Rituals en met aan de muur inspirerende oneliners van goeroes waar nog nooit iemand van heeft gehoord. ‘Je blijven verbinden in het nu, geeft je kracht voor morgen’ van Ljubica Steklenica, bijvoorbeeld, of ‘In het loslaten van willen oplossen, vind je de weg naar acceptatie’, van Arroza Apiopa. Dat soort van gratuite, betekenisloze onzin.

Steklenica en Apiopa. Zeggen die namen u niets? Nogal wiedes, ze zijn compleet verzonnen, net als hun citaten. Trouwens, ljubica steklenica is Sloveens voor een scheet in een fles, arroza apiopa Baskisch voor rijst en selder. Ik maak er nu een potje van, maar geef toe: u was er bijna mee weg en zou er — als ik u in mijn praktijkruimte zou hebben ontvangen — nog voor betaald hebben ook.

Ik wil niet naïef zijn, maar in het beste geval hebben de oneliners van hierboven — verzonnen of niet — u alsnog enige inspiratie kunnen bieden. Dat valt niet uit te sluiten. Wat er eigenlijk op neer zou komen dat ik als beginnend zingevingscoach nog zo slecht niet bezig ben. In dat geval: graag gedaan, maar voor de volgende sessie zal u wel moeten dokken.

Meer lezen van Peter Briers
Meer lezen over
column

Meer De pen van...

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.