De capriolen van een copycat

Elke man wil wel eens uitgeroepen worden tot nationale held, laat ons daar niet flauw over doen. Zo’n held die het hele land te kakken durft te zetten, die wekenlang verstoppertje speelt en daardoor — ongewild misschien, maar toch — een immense klopjacht op zichzelf ontketent. Zo eentje dus.

Neem nu Jürgen Conings. Opgejaagd én gevierd tegelijk, gezocht door leger en justitie wegens extremistisch en terreurgevaarlijk, terwijl op hetzelfde moment horden supportersgroepen door het Ter Kamerenbos trekken met van die grote borden, waarop ‘Als 1 achter Jürgen’. Welke man wil dat nou niet? Mij moet je ’t in ieder geval geen twee keer vragen.

Die hele affaire heeft mij aan het denken gezet, in die mate dat ik stiekem van plan ben om binnenkort een soortgelijke stunt uit te halen. Iets minder strafbaar, als u het niet erg vindt, maar voor de rest wel min of meer dezelfde modus operandi als die van Conings. Behalve dan dat van die geplande aanslagen. Daar heb ik hoegenaamd geen zin in. Te veel drukte, te veel lawaai.

Mijn plan is zo goed als klaar, en dus is het enkel nog een kwestie van tijd vooraleer ook naar mij zal worden gezocht en ik de voorpagina’s van alle kranten zal halen. Ik zie de koppen al: ‘Briers breekt uit’ of ‘Peter poetst de plaat’. Hoort u trouwens hoe lekker dat allemaal allitereert? Niet dat het moet, maar het is wel mooi meegenomen.

Ga het nu niet direct rondbazuinen, maar in mijn voorlopig scenario zal ik de vlucht nemen in de wagen van het koppel verderop in mijn straat. Een bonkige dieseljeep, die een stuk chiquer staat in een opsporingsbericht dan mijn eigen driedeurs Corsa. Maak daar maar eens indruk mee. Bovendien rijdt zo’n dieselkar een pak voordeliger. Je weet namelijk nooit waar je gaat uitkomen. Als je even niet oplet, ben je zo de provinciegrens over en die afgemaalde kilometers kan je achteraf niet fiscaal inbrengen, heb ik me laten vertellen. Allemaal domme kosten, en daarom: een diesel.

Omdat ik niet gek of extreemrechts genoeg ben om in het Belgische leger aan wapens te geraken, heb ik mezelf een pijltjesgeweer van Fisher Price aangeschaft. Net als bij Conings moet er tijdens de klopjacht namelijk sprake zijn van een constante dreiging, anders kan elk klein kind mee op zoek gaan, en dat wil ik niet. In het geval van Conings zat de halve landmacht achter hem aan. Wel, voor minder doe ik het niet. Trouwens, onderschat nooit een plastic pijltjesgeweer, en al zeker geen van Fisher Price. Als je de pijl eerst nat maakt met speeksel en vervolgens mikt op een glad oppervlak, krijg je dat ding niet zomaar los, geloof me. Politie en leger kunnen dus maar beter op hun hoede zijn.

Qua locatie ga ik voluit voor het gemak, daarom heb ik een bos in de buurt uitgekozen. Om dat hele onderduikgedoe ook niet langer te rekken dan moet — tenslotte zit de vakantie eraan te komen — zal ik nu al verklappen in welke struikgewas ik mijn toevlucht zal zoeken. Dat van De Hoge Rielen, in Lichtaart, of all places. Zo, dat weten u en de Belgische inlichtingendiensten dan alvast. Ik mag dan al een Conings-copycat zijn (ook dat allitereert), ik blijf wel een sympathieke vent.

Een paar dagen nog en dan is het zover. Tijd zat om nog snel werk te maken van de pamfletten voor tijdens de steunmarsen waaraan u allicht zal deelnemen. Wie me een gratis schuilplaats wil aanbieden — met ontbijt, mag ik hopen — kan dat nu al via mijn Facebookpagina.