Dank je de koekoek!

Het was tijdens een eerder banaal gesprek, aan de toog van een kroeg, dat een oude kameraad plots kwam te zeggen dat ik opvallend veel vrouwelijke trekken heb. Verwijfd, dat woord viel net niet, maar het scheelde geen haar. Nou, dat was even schrikken. En dus heb ik zo mannelijk mogelijk gereageerd: ik heb eens ferm met mijn ogen gerold, een slokje van mijn Framboise genomen en verder geen woord meer gezegd. Vrouwelijke trekken, hoe durft ie? Had ik toen mijn manbag bij de hand, ik zou hem een draai om zijn oren hebben verkocht, maar die had ik per hoge uitzondering thuisgelaten. Hij zou niet gematcht hebben met de blouse die ik die avond had uitgekozen, vandaar.

Daags nadien heb ik op de website van een vrouwenblad gecheckt of daar toch iets van aan is, van die vrouwelijke neigingen. Een simpele ja-of-neen-test met tien stellingen, meer had dat weekblad niet nodig om een diagnose te stellen. De uitslag was nog meer confronterend dan de mening van die intussen ex-kameraad. Ik testte positief op liefst vijf van de tien meest voorkomende meisjesachtige eigenschappen. Vijf! Voor wie niet sterk is in wiskunde: dat is de helft. Als man zou je van minder vapeurs krijgen. De meest opvallende overeenkomst: een uitgesproken interesse voor rommelmarkten en kringloopwinkels. Ik geef het niet graag toe, maar op dat vlak pleit ik schuldig.

Mijn absolute voorkeur gaat uit naar kringloopwinkels. Zet mij er ’s morgens af, pik mij ’s avonds weer op en je zal mij niet horen klagen. Vraag me niet waarom, het is nu zo. Overdreven, zegt u? Wel, leer er mee leven, dat heb ik zelf ook gedaan. Rommelmarkten daarentegen zijn van een andere orde. Daar wordt toch hoofdzakelijk, euh, rommel verkocht. Daarom heten ze ook zo. Op zo’n markten — we moeten daar niet flauw over doen — staan vooral mensen die niet weten dat ze met al die waardeloze troep terechtkunnen op een containerpark. Zeg dat ik het gezegd heb.

En toch, als het echt meezit stoot je er wel eens op een unieke vondst. Zoals de oude staande koekoeksklok die ik een maand geleden op de markt in Heist o/d Berg zag staan, toen ik van het fruitkraam weer op weg was naar mijn wagen en ik dus onmogelijk om de rommel heen kon. “Werkt als nieuw en heeft nog alle onderdelen”, riep de verkoper toen hij mijn interesse in de gaten kreeg. “Vijftig euro. Ideaal voor op de schoorsteenmantel.” Ik heb thuis geen schoorsteenmantel, maar dat vond ik geen argument om niet verder te onderhandelen.

Met occasies is het altijd uitkijken: elk getraind standhouder verkoopt je zo appelen voor citroenen. Ook nu wist ik al snel hoe laat het was. Of net niet, want de klok gaf drie uur aan, terwijl het nog maar half elf was. Daar begon de miserie al. “Gewoon opwinden”, klonk het luchtig. Die hield mij duidelijk voor een idioot. “Twintig euro en geen cent meer”, zei ik, in de overtuiging dat de pendule defect zou zijn en alleen maar als decorstuk zou kunnen dienen. Eerst stribbelde hij tegen, maar wat later bond hij alsnog in. Alles beter dan het containerpark, zag je hem denken. “Voorzichtig met de breekbare onderdelen hoor”, riep hij nog na. Kon die man een potje komedie spelen zeg.

Je gelooft het nooit, maar dat ding bleek nog te werken ook. Ik zette de wijzers op half twaalf en een kwartier later liep de klok nog altijd juist. Ze tikte zo gezellig dat het bijna therapeutisch aanvoelde. En dat voor twintig euro! Een kwartier verder bleek ook de koekoek nog helemaal intact. Twaalf keer ‘koekoek’, met een volume van 75 decibel, schat ik.

Dat doet ze intussen dus al vier weken lang, dag én nacht. En kiezen is geen optie: wil je de klok, dan moet je er het kabaal bijnemen. Hoeveel keer die verdomde koekoek me al uit mijn slaap heeft gehouden? Ik ben de tel kwijtgeraakt. Voorlopig staat hij geparkeerd in de kelder. Daar kan ie koekoeken zoveel hij wil. Zaterdag is het containerpark om negen uur open. Klokslag, mag ik hopen.