'Hier buiten is het elke dag vakantie voor ons'

Kim en Joris wonen samen met hun kinderen Jaan (16), Tinus (14), Anton (11) en Fransien (11) langs De Lusthoven in Arendonk. Daar hebben ze een buitenparadijs gecreëerd van ongeveer één hectare groot. Inclusief een boomgaard, een gigantische boomhut, een moestuin, een speelbos, een kabelbaan en een schuur vol spelletjes en zelfgemaakt speelgoed. Daar kwam een tijd geleden nog een grote vijver bij, met een extra kabelbaan, een beetje verderop. “Vakantie in eigen tuin, dat is nu wel een trend geworden. Maar wij doen dat al een tijdje”, glimlacht Kim als ze merkt dat wij onder de indruk zijn van al dat buitenspeelgeweld. “En toch is het voor ons net zo’n grote strijd als bij andere gezinnen om de kinderen buiten te laten spelen, wees maar gerust.”

EVEN IN DE WEG
We zetten ons rustig in de schuur. Daar staan twee tafelvoetbaltafels, een topbiljart en een zelfgemaakte flipperkast. Een andere hoek is ingericht als bar. We nemen plaats aan een houten tafel met diverse stoelen errond. Aan de andere kant staan enkele zware banken die Joris zelf is gaan uitbreken in een café in de buurt, toen dat ging sluiten. Erlangs staat een kachel die al een tijdje niet meer gebruikt lijkt, verscholen tussen allerlei andere tweedehandsspullen. “Dat zijn projecten die we in de toekomst nog afwerken”, vertelt Joris, die er komt bijzitten. “Daar komt nog wel een geschikte locatie voor. Het enige nadeel is dat ze hier dan soms in de weg staan. Dat gebeurt al eens. Dat iets een paar maanden, of langer, in de weg staat voor het een bestemming krijgt. Maar goed, daar maken we ons niet druk om.” Het is een gedachtengang die het koppel en het gezin typeert. “We merken heel veel stress bij leeftijdsgenoten van ons. Heel veel druk en verplichtingen. Als ze dan hier komen, krijgen wij complimenten over hoe we hier buiten alles hebben ingericht en hoe rustgevend het hier is. Ze beseffen alleen niet dat zij dat ook perfect kunnen. Het leven gaat al zo snel. Steeds meer mensen zijn zoekende en proberen minder te gaan werken omdat het hen te veel wordt. Alsof ze vergeten dat je thuis perfect op je gemak kan zitten, zonder heel veel nodig te hebben. ‘Jij kan dat ook’, moet ik hen dan vertellen. Ik zie rondom mij ook nog vanalles dat moet gebeuren hoor, maar je moet het soms kunnen loslaten”, lacht Joris. “Als ik even geen zin heb, dan gebeurt er niks. En dat is prima. Wij leggen onszelf geen tijdsdruk op. Dan zet ik mij rustig op een bankje om wat te dagdromen. Dat is toch fantastisch! Geen tijdsdruk hebben, dat is een enorme luxe. Dat ervaren wij als een fenomenaal gevoel van rijkdom.”

DROMEN REALISEREN
“Ik merk dat er heel veel mensen zijn die ook zo’n dromen hebben, maar die er nooit aan beginnen. Dat is toch enorm jammer. Dromen moet je proberen te realiseren, maar het gaat niet vanzelf.” Kim is sinds de geboorte van hun tweeling, nu 11 jaar geleden, bewust thuisblijvende moeder. “Wij redden het dus met één loon in plaats van twee. Dat is gewoon een kwestie van keuzes maken. Anderen kiezen voor een nieuwe keuken en die kunnen wij ook gebruiken hoor”, lacht Kim. “Maar wij denken dan maar dat ons eten niet lekkerder gaat zijn in die nieuwe keuken. We kiezen dan bijvoorbeeld om een vijver te kopen waar we ons eigen mobiel tiny house naast kunnen bouwen met herbruikbare spullen. En intussen blijven wij rijden met een auto van 14 jaar oud.” Daarnaast kiezen ze bewust om te consuminderen. “Ik kan bijvoorbeeld moeilijk dingen weggooien”, erkent Joris. “Ik probeer het dan altijd nog te herstellen terwijl ik vaak ook wel besef dat ik beter gewoon iets nieuws koop. Dat zou in de meeste gevallen wellicht nog goedkoper zijn. Maar die keren dat je het dan toch hersteld krijgt, zijn toch een klein geluksmomentje. Ik krijg daar voldoening van en de kinderen vinden het ook plezierig. De weg naar je dromen is heel leuk, vaak beter dan de bestemming. Iets repareren en op het einde tot de conclusie komen dat het toch niet werkt. Dan is dat ook niet erg. En je hebt er waarschijnlijk nog wel iets van geleerd.”

EIGEN WEG
“Wij willen onze eigen kinderen de vrijheid geven”, gaat Kim verder. “Stiekem hopen we wel dat er een paar wereldverbeteraars tussenzitten. Maar ze moeten hun eigen weg kiezen. Ze gaan toch niet het leven leiden zoals wij dat voor hen als ideaal zien. We hopen onze kinderen te prikkelen, maar ze moeten daar niet in meestappen. Ach, het is allemaal een kwestie van balans vinden in je leven.” “Want wat is rijk zijn eigenlijk?”, stelt Kim filosofisch. “Voor veel mensen is dat veel nieuwe en dure spullen kopen. Maar eigenlijk missen wij dat niet. De kinderen soms wel. Maar wij kopen ook nieuwe dingen hoor. We proberen hen wel te laten inzien dat de weg ernaartoe soms leuker is dan het speelgoed zelf hebben. Onze kinderen hebben ook gewoon een tablet. En net zoals dat bij veel andere ouders het geval is, vinden ook wij dat zij daar te veel tijd aan spenderen. Onze kinderen zijn op dat vlak niet anders dan andere kinderen. Wij moeten ook ‘zagen’ tot ze dat ding wegleggen.”

BOOMPALEIS
Tijd voor een verdere rondleiding over ‘het domein’. We wandelen door een ruim stuk bos en komen bij een boomhut aan, noem het gerust een boompaleis, dat is nauwelijks overdreven. Dit heeft Joris, met de nodige hulp van de kinderen, helemaal zelf gebouwd. “Ik kijk op Discovery Chanel wel eens naar Treehouse Masters”, legt hij uit. “Ik wou dat ook wel eens proberen. Er staan hier drie grote populieren en daar zou ik alles in vasthangen. Maar daar moest ik bepaalde ankers voor hebben. Ik dus naar de lokale smid hier, want anders moesten ze vanuit Amerika komen. Een groot platform vormt de basis. Dat heb ik gemaakt uit het materiaal van een tuinhuis van de buren. We mochten dat hebben als we het eerst afbraken. De ramen heb ik tweedehands gevonden. Die hebben hier nog twee maanden in de weg gestaan. Ik vond dan ook nog ergens een leuk pelletkacheltje… Langs buiten is het geïsoleerd met vlaswol, dat is milieuvriendelijker. Het is dus wel een proces van lange adem geweest. Ik schat dat het een jaar of vier geduurd heeft in totaal.” Tegenwoordig kunnen er zelfs gasten in komen logeren. “Er ligt wifi, je kan streamen op een scherm, er is drinkbaar water en een douche. Glamperen dus eigenlijk.” “In het begin, toen het net waterdicht was, zijn we er natuurlijk regelmatig gaan slapen. Met een beamer een film van de bib kijken op de witte muur… Dat zijn fantastische momenten. Het gebeurt nu nog hoor, dat de kinderen er gaan slapen. Dan komen ze ineens met een kruiwagen vol dekens langs en weten wij hoe laat het is.”

VAKANTIEGEVOEL
Alweer een stukje vakantie in eigen tuin dus. Maar hoe beleven zij dat dan, vakantie? “Vakantie is voor ons elk vrij moment dat we hier buiten kunnen genieten”, legt Joris uit. “Je hoort mensen wel eens vertellen: ‘nog drie weken en dan heb ik vakantie. Nog even doorzetten.’ Ik vind dat raar. Je gaat toch geen heel jaar werken om dan twee weken verlof te hebben en dan heel eventjes gelukkig te zijn. Wij blijven vaker thuis dan andere mensen, dat merken we wel. Wellicht ook omdat we hier heel veel mogelijkheden hebben. Voor ons is het hier elke dag vakantie als we buiten kunnen genieten. Als wij naar de vijver trekken om te vissen of om daar reeën te spotten of een marter zien op onze wildcamera. Of als we hier gewoon werkjes aan het doen zijn. Maar net zo goed gaan wij in het voorjaar op skivakantie. Dat vinden we heel fijn. Mijn ouders hebben een huis in Oostenrijk waar we naartoe kunnen. Maar ook dan is er geen tijdsdruk. Als op vakantie zijn betekent om 9 uur op de piste staan omdat de skipas duur is en ‘moet renderen’, dan hoeft het voor ons niet.” Het gezin zorgt onder de vlag van ‘Tuintaferelen’ zelf ook voor vakantiegevoel bij anderen. In de zomer komen er bijvoorbeeld een vijftiental kinderen langs, op tuinkamp. Of scholen komen naar hier om te spelen, de bijenkasten en moestuin te bekijken of appels te helpen plukken in de boomgaard en er samen appelsap van te maken. “Ik heb me nog nooit verveeld”, besluit Joris. “Er valt altijd wel iets te doen en te beleven. Of je zoekt de rust op. Rustig naar de dobber van je vislijn kijken, dat kan ook heel ontspannend zijn. Of de bomen snoeien in onze boomgaard. Dat is vrij repetitief werk en dan dwalen je gedachten al eens af. Het is allemaal een kwestie van hoe je de zaken bekijkt.” 

MEER INFO
www.tuintaferelen.be