Onze reporter ondergaat een séance bij een spiritueel medium

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: spiritisme.

Geen groter taboe dan de dood. Spiritueel medium Isabelle Duchene — geboren in Turnhout, woonachtig in Berchem — kan erover meepraten. Duchene schreef voor vakmagazines, had jarenlang een eigen radioprogramma en runt al meer dan dertig jaar een succesvolle praktijk waar privéconsulten met nabestaanden dagelijkse kost zijn. Met beide voeten op de grond, zal ze tijdens ons gesprek herhaaldelijk benadrukken. “Wat het exact is dat ik kan? Ik gebruik een extra zintuig dat ik zelf heb moeten ontwikkelen. Ik groeide op in de jaren zeventig. Van het wereldwijde net was nog lang geen sprake.”
Opvallend: Isabelle wikt en weegt voortdurend haar woorden, alsof ze niemand tegen de borst wil stuiten. “Ik verleen energetische hulp en wil mensen ervan bewustmaken dat er meer is tussen hemel en aarde, door uitleg te geven over hun eigen energetische zijn. Iedereen heeft een ziel, die is voor altijd. Het fysieke lichaam is maar een tijdelijke toestand.”
De gave van het ‘zien’ ontdekte ze al op 8-jarige leeftijd. “Ik zag dingen die anderen niet konden waarnemen en deed uitspraken over situaties die later werkelijkheid werden”, blikt ze terug. “Dat talent gebruik ik nu om mensen te begeleiden die een rouwproces doormaken of weer op zoek zijn naar hun eigen kracht.”

NIEUWSGIERIGHEID
Dat het thema verdeeldheid oproept, is een understatement. “Mensen zijn bang voor de dood en voor verhalen over geesten en spoken. Ze laten zich wijsmaken dat die onderwerpen vandaag geen steek meer houden. Toch krijg ik alle lagen van de bevolking over de vloer. 95% van mijn klanten zijn vrouwen, maar gaandeweg durven ook meer mannen de stap te zetten.”
Wat drijft mensen om langs te gaan bij een medium? “Vaak geeft nieuwsgierigheid mensen het laatste duwtje, vooral in geval van zelfdodingen. De centrale vraag is dikwijls dezelfde: waarom? Is de overledene goed aangekomen? Hoe gaat het nu met hem of haar? Veel mensen worstelen met een schuldgevoel. Ik maak iedereen duidelijk dat ‘hierboven’ niet wordt geoordeeld.”
Voor de goede orde: Duchene roept geen geesten aan, evenmin focust ze op specifieke overledenen. “De mensen komen spontaan naar mij toe, ik hoef ze niet op te roepen. Soms ontvang ik boodschappen van ‘de overkant’, soms ook niet. Ik weet op voorhand nooit wat er gaat gebeuren.”
The proof of the pudding is in the eating. Dat is bij séances niet anders. Overtuigd door de context die het verkennend gesprek mij heeft bijgebracht, ontmoeten Isabelle en ik elkaar nog een tweede keer. De setting? Haar woonkamer, één hoog in een Berchemse flat. Het sobere interieur doet allerminst vermoeden dat de gastvrouw ‘connecties’ heeft met het hiernamaals. Met een breed cliënteel als dat van Duchene zouden twijfels over haar gave misplaatst zijn, al speelt er toch enig scepticisme. “Dat is normaal”, zegt ze. “Onze sector telt ook veel charlatans, helaas. Die spelen in op de emoties van mensen en slaan munt uit hun miserie. Daar doe ik bewust niet aan mee.”
Wíe tijdens het consult van zich zal laten horen en welke boodschap hij of zij zal uitsturen, blijft tot op het laatste moment een mysterie. Stiekem hoop ik op een signaal van mijn vader, die in 2004 overleed na een lang ziekbed. Ook een teken van een recent gestorven boezemvriend, met wie ik zowat de halve Franse Provence heb doorkruist, zou een opsteker zijn.

NAAIMACHINES
“Ik krijg de naam Maria door”, steekt Isabelle van wal. “Wie is dat? Praat je vaak met haar? Heeft zij wat met naaimachines?” Die eerste vragenreeks slaat meteen spijkers met koppen. Maria is de naam van mijn moeder. Opzoekwerk leert dat het de meest voorkomende voornaam is in Vlaanderen, maar in combinatie met haar passie voor naaimachines is het net iets té veel om toeval te zijn. Die specifieke informatie is ook nergens digitaal beschikbaar.
Isabelle detecteert mijn journalistieke reflex, die wordt aangestuurd door een gezonde portie argwaan. Betrapt. “Sommigen verdenken mediums van cold reading: zaken afleiden uit reacties van mensen”, glimlacht ze. “Anderen vermoeden dan weer dat ik vooraf op zoek ga naar persoonlijke informatie. Ik begrijp dat, maar daar heb ik gewoon de tijd niet voor.”
De spanning neemt toe. Het eerste signaal was meer dan zomaar een toevalstreffer en dus verwacht ik nog meer van dat. “Ik zie bij jouw papa een oude typmachine, veel boeken en een interesse voor geschiedenis. Hij heeft het over iets schrijven en een prijs winnen. Hij was vroeger niet bezig met hemel en aarde, maar is wel blij dat hij nu van zijn lichaam verlost is. Hij was vermoeid.” Ik ben sprakeloos. Ook dat laatste is correct, tot in de details, en valt onmogelijk te verifiëren. Ooit zouden mijn vader en ik — zo namen we ons dertig jaar geleden nog stellig voor — samen een Pulitzer winnen na het schrijven van een boek. Het is er nooit van gekomen.

EAU DE COLOGNE
Dat hij polo’s droeg en er een verband bestaat tussen één van mijn grootvaders en het sigarettenmerk Groene Michel, klopt dan weer niet, maar wat daarop volgt strookt wél met de werkelijkheid. “Gebruikte jouw vader Eau de Cologne? Ik zie een tuin met fruitbomen en kippen. En 2PK’s. Daar heb jij ook nog mee gereden. Hij heeft het over emigreren. Heb jij plannen in die richting?” Ja, mijn vader gebruikte Eau de Cologne en ja, wij hadden een tuin met fruitbomen en kippen. Wij reden inderdaad met 2PK’s. En ja, ooit wil ik verkassen naar de VS. Frappant, ik heb er geen andere woorden voor.
Niet alles wat tijdens het verdere consult de revue passeert valt naadloos te kaderen, ook niet wat ik later nog moet aftoetsen bij familieleden. Maar dan nog blijven er te veel uitspraken over om te spreken van fortuinlijk giswerk. Eén passage kan bezwaarlijk wat anders zijn dan een teken van de overzijde. “Jouw vader wijst naar de ogen van jouw moeder. Hij zegt dat ze zich zorgen maakt en wil haar geruststellen. Alles komt goed. Hij zal over haar waken.” Dat mijn moeder als de dood is voor een nakende oogoperatie, weet op dat moment alleen zij en haar oogchirurg.
In het sluitstuk van de séance — net wanneer de teleurstelling voor het uitblijven van een contact met mijn overleden kameraad de kop opsteekt — volgt alsnog een boodschap. Alsof het zo zijn moet. “Ik zie een ouder iemand. Recent gestorven. Hield hij van klassieke muziek en vinyl? Hij mist de lekkere etentjes die jullie organiseerden. Maak je geen zorgen, hij maakt het goed. Hij moet nog wennen aan zijn nieuwe omgeving.” Ik buig dankbaar het hoofd. Ik weet genoeg.
“Heeft het voor jou wat betekend?”, vraagt Duchene aan het eind van de séance. Ik knik, compleet onder de indruk van wat zich zonet heeft afgespeeld. De reikwijdte van deze sessie kan moeilijk overschat worden. Of er meer is tussen hemel en aarde? Wat denkt u nu zelf?

MEER INFO
www.isabelleduchene.com

Foto: Danielle Haemhouts