Onze reporter maakt zijn eigen godendrankje

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: Ice Limoncello.

Wie de vorige keer een beetje heeft opgelet, herinnert zich nog dat ik na een korte workshop bij Pavão de Vidro — het geesteskind van glaskunstenares Maaike Depauw — en de aanschaf van een starterskit bij de Nederlandse Hotpotshop, zelf met glasfusen zou beginnen. Niet zonder risico’s, want helemaal op m’n eentje, zonder het waakzame oog van iemand die er wel kaas van heeft gegeten. Inzet: het maken van een hangjuweel als onderdeel van het gedroomde kerstgeschenk. Bye bye lingerie en strijkijzer. It’s gonna be a great, great Christmas.
“Als je een vierkanten vorm wil maken, moet je er rekening mee houden dat glas altijd gaat vloeien tot een dikte van 6 mm”, had Ilja Tenholter nog gewaarschuwd. Tenholter weet waarover ze het heeft. Op het web gaan haar instructiefilmpjes al jaren viraal. In haar eerste tutorial klinkt het nochtans geruststellend. “Iedereen kan glasfusen. Alleen voor het snijden heb je kracht nodig. Het is een kwestie van oefenen. Je stapelt stukjes glas op elkaar, meer is het niet.”
Alle begin is moeilijk, ook bij glasfusen. De eerste keer loopt het snijden niet van een leien dakje, tijdens de tweede poging bak ik het helemaal bruin (of beter: zwart), stijgt er rook op uit de oven en eindig ik met een gedrocht van een juweel, waarmee wellicht geen enkele vrouw — laat staan de mijne — gespot wil worden. “Zet de magnetron niet te hoog”, snelt Ilja ter hulp. “Start op 450 watt. Volg het smeltprocédé aandachtig. Het papiertje onder jouw creatie wordt eerst zwart en dan weer wit. Dat gaat inderdaad gepaard met rook, maar maak je daarover geen zorgen.”
De volgende smeltsessie levert wél resultaat op: een elegante hanger met de tricolor van de Texaanse vlag, een knipoog naar onze jaarlijkse vakantiebestemming. Ik ga met kerst zoveel indruk maken, dat wil je niet weten. Mijn partner zal me nóg meer aanbidden, haar vriendinnen zullen langs hun neus weg informeren of ik nog broers heb met dezelfde skills en zin voor romantiek. Ach, dat laatste is verre van nieuw. Ik heb het eerder al meegemaakt.

GEHEIM RECEPT
Laatste fase in de creatie van mijn eindejaarsattentie: het eigenhandig maken van een godendrank, in de tijd van de Romeinen al een gebaar van passie en liefde. Enter Patrick Caers uit Noorderwijk, de man die zich tijdens het jaarlijkse dorpsfeest in de kijker werkte met zijn zelfbedachte cocktails. Op het menu: Ice Limoncello, verwant met de Italiaanse Crèma, maar gemaakt met dubbel zoveel alcohol. “Als mensen vragen waarom mijn limoncello wit is, zeg ik dat ik witte citroenen heb gebruikt om hem te maken. Ik hou ervan om klanten te triggeren.”
Het grote geheim? Melk. “Die doet de limoncello naar ijs smaken”, verklapt Caers. “Vandaar ook de naam, Ice Limoncello. Het drankje is Italiaans van origine en bevat genoeg alcohol, waardoor je het in de diepvries kan bewaren. Vorig jaar heb ik het voor de eerste keer gemaakt, naar aanleiding van de Dag van de Ambachten. Aan de basis ligt een geheim recept van een vriend, dat insloeg als een bom. Kort nadien heb ik een aanvraag ingediend bij de overheid om zelf Ice Limoncello te mogen produceren. Daarmee ben ik één van de twee mensen in ons land die weten hoe ze het moeten maken, maar wel de enige die het mág maken. Én verkopen.”
Patrick windt er anderzijds geen doekjes om: ik mag deelnemen aan het brouwproces, maar de exacte ingrediënten zullen ook voor mij een mysterie blijven. “De gewone limoncello kan door God en klein Pierke gemaakt worden”, beseft Patrick. “Het recept is zo op het internet te vinden. Niet zo wat de Ice-variant betreft. Jij gaat vandaag alle ingrediënten gebruiken, op één na: het geheime component. Ik bewaar het recept ergens in huis, maar niemand weet waar, zelfs mijn vrouw niet. Als ik sterf zal mijn familie het ergens terugvinden, wellicht. Mogelijk ook niet. Het is een belofte die ik gemaakt heb en nooit zal breken. Ik maak voor niemand een uitzondering.”

DRIE KEER RADEN
Alles is tot in de kleinste details voorbereid: drie potten, waarvan twee gevuld met suiker en melk, een verzameling citroenen en een fles alcohol. Niet in een obscure kelder met inox ketels tot aan het plafond, zoals verwacht, maar in de eigen keuken. “Met nota bene de kookpotten van mijn vrouw”, lacht Patrick. “Eén brouwsessie is goed voor vier liter Ice Limoncello. Soms vragen mensen zich af hoeveel hectoliter ik maandelijks fabriceer. Iedereen stelt zich daar inderdaad grote machines bij voor, maar dat is niet zo. Voor mijn vrouw is het wel aanpassen geblazen, als alle potten weer eens in gebruik zijn. Op die dagen eten we alvast geen verse soep.”
De suiker en de melk staan klaar. Opzettelijk, want ook de verhoudingen moeten voor mij een raadsel blijven. “Het aantal citroenen mag je wel weten: tien, op de kop. Die mag je schillen met een dunschiller, op zo’n manier dat er weinig wit aan de schil blijft zitten. Straks dompelen we de schillen onder in een alcoholfabricaat van 96%. We gebruiken daarvoor één liter.”
Tijdens het macereren — het proces waarbij de alcohol inwerkt op de citroenschillen — wordt de suiker toegevoegd aan de melk. “Mensen vinden Ice Limoncello zachter dan de gewone limoncello en ze appreciëren vooral de heerlijk zoete smaak van ijscrème. Die wordt opgewekt door de melk. Het nadeel is dat je dubbel zo snel dronken bent dan wanneer je de Crèma drinkt. Of ik me kan bedwingen tijdens het maakproces? Absoluut. Aan het eind van het proces blijft er telkens een half borreltje over. Daarmee ben ik al tevreden.”
De melk- en suikermixtuur wordt aan de kook gebracht. “Als het mengsel opstijgt, draai je het vuur uit en zet je de pot in een bak met koud water. Au bain-marie, dus. Doe dat tot alles voldoende is afgekoeld. Blijf ondertussen flink roeren. Is alles afgekoeld, voeg er dan de alcohol met de schillen aan toe. Op deze manier moet het een paar dagen blijven staan, maar wel pas nadat het geheime ingrediënt werd toegevoegd.”
De spanning neemt toe, op de achtergrond klinkt net geen tromgeroffel. Patrick loopt naar een opslagruimte en keert terug met een maatbeker, half gevuld met een ondefinieerbare substantie. “Je mag drie keer raden”, zegt hij. “Drie keer en gedaan.“ Om een lang verhaal kort te houden: een vanille-extract is het niet, Cointreau of porto evenmin. Niks van dat alles. Dan mag je al eens raden, sla je drie keer de bal mis. Je zou voor minder beginnen te drinken.
Aan het eind van diezelfde week trekken we opnieuw richting Noorderwijk voor le moment suprême: het bottelen van de Ice Limoncello en het installeren van de fles in een eiken feestbox, voorzien van de met citroenschijven gedecoreerde glasplaat uit de vorige aflevering en de zelfgemaakte hanger tijdens het experimenteren met glasfusen in eigen huis. Het eindresultaat lijkt op een geschenk uit de boekskes. “De Kerstmis van jouw partner kan niet meer stuk”, voorspelt Patrick. “Ze schrikt zich vast een hoedje.” Een hoed-je? Hallo? Een hele hoed, mag ik hopen.

Foto’s: Annick Van den Bruel

MEER INFO
www.hotpotshop.nl. Interesse in een feestbox, neem dan een kijkje op www.ateljeeplanchee-webshop.be.