Patricia Aerts: "Schrijven en fantaseren werkt louterend"

De patat die Patricia Aerts eind januari 2007 te verwerken kreeg, was van een gigantisch kaliber. Maar Patricia is taai, weerbaar én gezegend met een positieve ingesteldheid. En ze merkte dat pen en papier vrienden waren om veel te verwerken. En al doende kiemde het idee om Cozze (de bijnaam die zijn makkers haar man gaven) en Berre (haar zoon) fictieve verhalen te laten beleven. Zoals ze ooit zouden kunnen gebeurd zijn. Momenteel hikt Patricia tegen een ander euvel aan: ze heeft haar duim gebroken. Dat is gelukkig niet degene waarin haar schrijftalent schuilt.

Is schrijven voor jou een vorm van verwerken? 
Patricia Aerts: “Ik heb altijd wel iets willen doen met wat ik meegemaakt heb. We waren pas nog naar de gynaecoloog geweest, toen mijn man verongelukte. Hij was aan het werk op een hangbrug, twintig meter boven de grond. Plots begaf die brug het en Tonny maakte, samen met zijn collega een val van twintig meter. Ze overleefden het allebei niet. Ik was van het ene moment op het andere niet alleen weduwe, ik moest tevens een zwangerschap volbrengen zonder mijn man. Met het schrijven van mijn eerste boek wilde ik lezers toch volop inspireren om voluit te leven. Ondanks het tragische voorval dat ik meegemaakt heb, sta ik nog altijd heel positief in het leven. Ik geniet van alles wat er is. Door het schrijven van mijn eerste boek kwam ik tot de vaststelling dat ik het heel erg fijn vind om creatief bezig te zijn. Nadat mijn eerste boek klaar was, is het wel blijven kriebelen om dit nog eens te doen. Ik kan absoluut niet zeggen dat er altijd een schrijver in mij verborgen zat. Het is door de omstandigheden dat dit aan de oppervlakte kwam. Waar ik al bij al nu wel blij mee ben. Voor mij is het nu ook niet echt meer een vorm van verwerken. Alles had in mijn hoofd en in mijn leven al een plaats gekregen. Ik heb tegenwoordig een zakelijke job maar het is erg fijn om dat creatieve er naast te hebben.”

Kan ik Cozze en Berre een autobiografisch droomverhaal noemen?
“De afgelopen jaren heb ik wel vaak gedacht wat Berre en zijn papa allemaal samen gedaan zouden hebben. Ik denk dat het logisch is dat je daar over denkt en over mijmert. Zo is stilaan het idee gegroeid om die hersenspinsels in een verhaal te gieten met Cozze en Berre als personages. Het is wel alvast een vrolijk verhaal, iets wat eender welk kind kan lezen, los van het hele verhaal op de achtergrond. Sommige items zijn wel degelijk uit ons leven gegrepen, maar dat herkent alleen iemand die ons erg goed kent. We hebben trouwens zelf een hond die Seal heet en die speelt mee in het verhaal. Het doel was om een leuk kinderboek te schrijven met een verhaal dat zowel kleine als grotere kinderen graag zouden lezen. Het kan ook voorgelezen worden en dan zorgen de vrolijke illustraties van Lize Desmaricaux — met heel veel dank aan haar — voor extra leesplezier. Later kan het boek zelf gelezen worden, of samen met de ouders. Voor mij en mijn familie is de allergrootste waarde erachter wel dat het ook echt zo zou kunnen geweest zijn.”

Wat zou jij graag hebben wat er in scholen en bibliotheken met je boek gebeurt?
“Naar scholen en bibs toe zou het super zijn als de personages op deze manier wat bekendheid krijgen. Als men het me zou vragen wil ik zeker het boek komen voorstellen of het komen voorlezen. Dat zou ik zelfs heel fijn vinden.”

Gaan Cozze en Berre in de toekomst nog avonturen beleven? Plannen zij – dus jij ook – nog avonturen?
“Ik zou het heel fijn vinden dat het verhaal en de personages kinderen echt zouden aanspreken. Dan zou er zeker nog een verhaal kunnen volgen. Er zijn nog geen concrete plannen, maar ik sluit het absoluut niet uit. Dat ik het creatieve ontdekt heb, is ook voor mij heel aangenaam geweest.”