Erik Leysen: "Truckchauffeur zijn is mijn lange leven"

We zitten in de staart van het corona-tijdperk en op de weg krijgen we stilaan weer het vertrouwde beeld: file! Erik Leysen draait dus enkele minuten te laat de parking op van het transportbedrijf Van Moer Logistics (vroeger Mermans-Van Houdt) waar hij sinds 2008 aan de slag is. De oplegger is leeg, alle dakpannen zijn netjes geleverd. “Geweldig toch, zo’n trekker-oplegger! Die is veel wendbaarder dan een camion-remorque waarmee ik als achttienjarige bij Smet-Boringen in Dessel mijn carrière begon”, zegt Erik nadat hij zijn truck netjes in de rij heeft geparkeerd. Of hij niet moe is na een hele dag onderweg? “Dat gaat wel, ik laat me niet snel opjagen door het verkeer. Ik vertrek elke ochtend rond half vijf en ben ’s avonds op een normaal uur thuis. Ik heb de vrijheid om zelf mijn weg te kiezen. Een werkgever kan zien hoe zijn chauffeurs rijden, of we rechtdoor gaan of een omweg nemen, maar zal hen daar nooit op aanspreken. Als het werk klaar is en de klant is tevreden, is het in orde. Bovendien is het comfort voor een chauffeur enorm verbeterd. Toen ik mijn eerste vrachtwagen kreeg, kon ik met mijn voeten niet aan de pedalen en moest ik er een plankje op monteren. Nu zijn de zetels op- timaal verstelbaar, is er luchtvering en valt mijn beker koffie niet meer om. En er is veel minder lawaai in de cabine, dat scheelt echt in de vermoeidheid.”

SCHOON WALLONIË

Elke dag brengt Erik dakpannen naar bouwwerven die over het hele land verspreid zijn. Erik: “Als jij voor je woning dakpannen hebt besteld, dan kom ik die leveren. Buiten België kom ik niet zo vaak, hoogstens een enkele keer in Luxemburg of Frankrijk. Ik moet wel zeggen dat ik liever in Wallonië rijd dan in Vlaanderen. Het landschap is er pittoresk, het is er veel rustiger op de weg en met een tientonner mag je daar nog overal komen. Bij ons is dat veel moeilijker. Sta je voor een dorpscentrum en je sleept meer dan 3,5 ton achter je mee, dan moet je omrijden. Truckchauffeurs worden nog te vaak bekeken als stoorzenders die in de weg rijden. Terwijl wij toch ook maar gewoon ons werk doen. Het was wel zalig om tijdens de eerste weken van de lockdown met een truck onderweg te zijn. Moest ik in Antwerpen leveren, kon de cruise-control op tot aan de appartementsblokken van Wommelgem. In de haven kom ik niet zo vaak, daar staan geen huizen hé. Wat nu wel moeilijker gaat, zijn leveringen bij bedrijven. Leveringsbonnen moeten plots niet meer op een bureau worden afgegeven maar op afstand in een bakje gelegd en een handtekening voor ontvangst is ineens niet meer nodig. Terwijl vroeger elk cijfer tot na de komma werd gecontroleerd. Ik ben daar niet zo blij mee want ik garandeer je, als over enkele maanden die hele corona-toestand voorbij is, dat het weer drama is bij een dakpan te weinig of te veel.”

VEILIGHEID VOOR ALLES

Bij zijn huidige werkgever engageerde Erik zich al om jonge truckchauffeurs in hun eerste rij-ervaring te begeleiden. “Niet dat ik ze met een truck léér rijden, dat kunnen ze al. Maar het rijgedrag kan vaak wel wat praktische tips gebruiken. Zo heb ik zelf ook veel geleerd van een deelname aan de Renault Optifuel Challenge, een campagne over eco-rijden waar ik vierde eindigde op meer dan honderd deelnemers. Sindsdien is het verbruik van mijn truck erg gedaald en heb ik op de weg automatisch meer afstand met de voorligger. Maar voor een truckchauffeur blijft de gevreesde dodehoek het grootste gevaar. Dat is echt iets waar we moeten op blijven inzetten. Bij Van Moer Logistics heb ik kunnen bewerkstelligen dat er een spiegelafstelinstallatie kwam. Bij te veel trucks zijn de spiegels te hoog afgesteld. Dan ziet de chauffeur maar een stuk van de weg en meer dan de helft is lucht. Terwijl je de achterwielen van je remorque of oplegger moet zien, zodat je ook fietsers en auto’s ziet aankomen. Er is nu wel een systeem in de vrachtwagens dat wanneer de rechtse richtingaanwijzer aangaat en er passeert op dat moment een voertuig langs die kant, er in de truck een signaal afgaat. Ik heb eveneens een afstandsradar die ik kan instellen op een aantal meters zodat je truck automatisch afstand houdt. Allemaal instrumenten die de veiligheid verhogen maar nog niet in elke truck zijn ingebouwd. Daar ijver ik voor, dat zoiets de standaard wordt.”

IN DE COCKPIT

Bij Eddy gaat het niet alleen om de veiligheid van de trucker, ook de andere weggebruikers ontsnappen niet aan zijn aandacht. Hij verleent zijn medewerking aan filmpjes over gsm-gebruik achter het stuur, affiches en billboardcampagnes. Erik: “Het klopt inderdaad dat ze me voor dergelijke acties steeds vaker weten te vinden. Ik ga er graag op in want het is voor de goede zaak.” Daarnaast trekt Erik met zijn truck de boer op om jongeren te sensibiliseren over gevaren in het verkeer. “Elk jaar installeer ik mijn truck op de speelplaats van de lagere scholen in Retie en geef ik uitleg over wat voor fietsers en voetgangers de gevaren zijn als ze ons zien aankomen. Er gebeuren nog veel te veel ongevallen en altijd is de truckchauffeur de boosdoener, hoewel dat zo niet moet zijn. In het verkeer draagt iederéén een verantwoordelijkheid. Zelf heb ik nog geen dramatisch ongeluk meegemaakt of veroorzaakt maar ik kan je garanderen als je uitkomt bij een ongeluk dat pas gebeurd is en je ziet dat er iemand wordt weggedragen met een deken erover, dat kruipt niet in je kleren. Ik heb het vele jaren geleden een keer gezien in Ninove en ik kan wat ik daar zag nog altijd natekenen.”

EEN TRUCKER MET PASSIE

Dit voorjaar werd Erik gecast voor een sensibiliseringsfilmpje over gsm-gebruik achter het stuur. Over enkele maanden zullen we dat via de Vlaamse Stichting Verkeerskunde kunnen bekijken. Intussen verzamelde hij stemmen om de wedstrijd ‘de meest gepassioneerde vrachtwagenchauffeur van België’ te winnen. Erik: “De wedstrijd wordt georganiseerd door Love2Truck, een organisatie die verschillende spelers in het transport verenigt. Zo zit er een vertegenwoordiger van de verzekeringsmaatschappijen in, de Stichting Verkeerskunde natuurlijk, vakbladen, een vrachtwagenfabrikant… We zijn met vijf finalisten en de publieksstemming heb ik alvast gewonnen. Over enkele weken volgt hopelijk de beslissing van de vakjury, dat hangt nog wat van de corona-situatie af. Maar ik hoop uiteraard op een mooi resultaat. Voor mij is het alvast duidelijk: truckchauffeur zijn is mijn lange leven. Dat ik graag mijn steentje bijdraag om ons beroep op een positieve manier in de kijker te zetten, is omdat ik interesse heb in het hele pakket. Vandaag zijn we een held omdat we in moeilijke omstandigheden ons land toch zijn blijven bevoorraden. Maar weet je, eens dit allemaal voorbij is, zijn we gewoon weer die vervelende mensen die in de weg rijden. Terwijl wij evengoed onze job met passie kunnen doen.”