Monumenten van Stilte - Drempelvrees

Wat had je dan gedacht? Dat er bij aankomst in het Prinsenpark een pijl je de weg zou wijzen naar de grote slak? Zo werkt stilte niet. Ik moet de Ghongha (hindi voor slak) tegenkomen op de kleur van het gekozen pad. Zo heeft de Retiese Tommy Browaeys die in het Prinsenpark de stiltecocon heeft neergezet het ook bedoeld. Met een open blik kuier ik door fauna en flora. Het dikke bladerdek knispert onder mijn voeten als ik even de wandelweg verlaat. In een hoge beuk hoor ik de vogels ritselen. Voorlopig laat de ghongha zich niet zien. Ik neem de natuur onderweg voluit in me op, om de rust te vinden die me straks gemakkelijker over de drempel zal dragen. In de laatste meters van de wandeling komt de Ghongha in mijn vizier. Voorbij het bruggetje ontspint een sierlijke krul zich langs het zomergroen. In de wadi meen ik het gekwaak van een kikker te horen. Meen ik, ik ken niks van dierengeluiden. De ghongha heeft geen deur, enkel een drempel en binnen staat een houten bankje. Hier mag ik de pauzeknop indrukken, me afsluiten van de omgeving en ademruimte vinden om naar het innerlijke te gaan. Want mijn enige uitzicht is het weelderige groen en bomen belemmeren de verte. Er is geen afleiding door wat er rondom gebeurt. Dit dwingt tot reflectie, enkel met mezelf bezig te zijn. Te kijken naar wat voorbij is en daarin ankerpunten vinden voor wat komen gaat. Want je moet je verleden kennen om het heden te begrijpen en de weg naar de toekomst te zien.

Zoals een slak het dier der traagheid is, zo gaan ook de gedachten. Ik probeer ze te ordenen in de winding van haar schelp. Zo komt er ruimte om het uitzonderlijke te zien in wat tot vandaag vanzelfsprekend leek, als bakermat voor wat komt. Want als je vertraagt, zie je meer. Er zit een tegenstrijdigheid in de beleving. Waar een cocon toch staat voor een veilig gevoel, word ik in deze schelp net uitgenodigd om die te verlaten en het avontuur van de toekomst in de ogen te kijken. Het is een zoekend voelen, zoals de slak met haar oog op de tentakel ook verder kijkt dan waar haar lijfje is. Welke grens moet ik verleggen en moet die wel baanbrekend zijn? Duizend vragen cirkelen langs de binnenkant van mijn schelp. Duizend antwoorden laten nog op zich wachten. De tijd zal ze wel aandragen, daar vertrouw ik op. In de ghongha doet ze wat ze altijd doet: verstrijken. Met opgefriste gedachten kruip ik uit de ghongha. Weer over de drempel sta ik terug in de realiteit. Het weelderige groen springt op me af, ik moet het noorden weer even zoeken. Straks bezit ik de sleutel van een weggegooid huis.