Tributeband Meatallica ziet droom in vervulling gaan

Elke band die verlekkerd is op zware gitaren droomt ervan om ooit op GMM te mogen optreden. Ik veronderstel dat dat bij de leden van Meatallica niet anders is?
Frederick Peeters: (glimlacht) “De afgelopen 26 jaar miste ik nog maar twee edities van mijn favoriete festival. Voor mijn afwezigheid op de editie van 2017 had ik wel een geldige reden, want net die week werd mijn zoontje geboren. Ik ben dus een grote fan van Graspop, zeker als Kempische muzikant is dat iets waar je naar uitkijkt. Sinds 2004 word ik steeds vergezeld door mijn vrouwtje Susanne, net als ik een groot metalliefhebber. Het is dus een grote eer dat ik met onze tributeband Meatallica in de nacht van vrijdag op zaterdag in de Metal Dome mocht staan. We zijn nog maar enkele jaren actief, maar hebben duidelijk in de loop der jaren onze strepen wel verdiend in het wereldje. Het is niet zo eenvoudig om op het toonaangevende rockfestival van de zware gitaren op het podium te staan, en als tributeband is het nog moeilijker om te realiseren. Maar we kregen de kans en hebben van de eerste tot de laatste gitaarrif genoten. Ik ben blij voor de band, maar ook voor mezelf. Als Retiese muzikant was het een unieke beleving. Want sinds ik in 2002 startte met basgitaar, speelde ik in vijf bands, waarvan er drie ooit al op Graspop actief waren. Helaas was dat telkens voor of nadat ik bij hen actief was. Dus bleef mijn droom steeds uitgesteld en moest ik die blijven najagen. Tot dit jaar dus, maar het was het wachten waard.”
Geoffrey Vanderhaegen: “Het was inderdaad een droom die werkelijkheid werd. Bovendien mochten we het afsluitende feestje op vrijdag na headliner Slipknot inzetten. Daardoor bereikten we een nog groter publiek. De jongste jaren kregen wel vaker tributebands de kans om zich te bewijzen, maar meestal op donderdag of ergens vroeg op de dag. Dat bracht ook wel een beetje gezonde stress met zich mee, maar dat is niet onlogisch. We hebben keihard gewerkt om onze show tot in de puntjes te verzorgen en ik denk wel dat we hierin geslaagd zijn. Voor onszelf was het alvast een unieke kans om ons te profileren.”

Jullie maken deel uit van een zogenaamde tributeband, wat is het verschil tussen een tributeband en een coverband?
Geoffrey: “Wat wij doen is veel meer dan wat liedjes coveren, want muziek is meer dan tempo, ritme en een toonaard. Onze leuze is ‘Meatallica — to the bone’, wat dus betekent dat we de fijne muziek van Metallica fileren tot op het bot. Maar het gaat niet enkel om de muziek, ook alles wat erbij komt kijken. Een optreden van ons moet een totaalplaatje zijn, waarin de bezoeker zich op een show waant van onze voorbeelden. We laten mensen, voor zover dat nog nodig is, kennismaken met de muziek van Metallica en hoe een optreden van die wereldband aanvoelt.”
Frederick: “We brengen de Metallica-nummers alsof het onze eigen muziek is. Om dat te realiseren werken we met zijn vieren keihard, want eenvoudig is het niet. Wij willen mensen kennis laten maken met de muziek en de beleving van een Metallica-optreden. Hiervoor doen we veel research en bestuderen de groep als geen ander. Elk accent proberen we op te pikken om een perfecte weergave te realiseren. Het gaat veel verder dan luisteren naar de muziek, ook elk optreden wordt grondig en zorgvuldig bekeken in de hoop dat geen enkel detail ons ontgaat. Het is dus best wel intensief. Naast het feit dat we een zo goed mogelijke set van Metallica-nummers en dito show willen brengen, proberen we er ook een beetje onze eigen ziel in te steken. Dat maakt misschien voor ons wel het verschil met een doorsnee coverband.”

Naast jullie twee bestaat de band met gitarist Conrad Hultermans en drummer Arnoud Van De Griend nog uit twee Nederlanders. Is het dan niet moeilijk om de groep samen te krijgen om te repeteren?
Frederick: “Dat het niet altijd even eenvoudig is, hebben we al wel gemerkt. Toch lukt het om op regelmatige basis samen te komen in Trix in Antwerpen, wat toch relatief centraal gelegen is voor ons alle vier. Maar doordat iedereen zich zo goed voorbereidt en zich bezig houdt met de verschillende aspecten van zijn partij verlopen de repetities relatief vlot. De neuzen staan in dezelfde richting en we hebben allemaal wel de nodige ervaring. Ook het feit dat alles heel transparant verloopt, maakt ons als band wel sterker. We zeggen waar het op slaat om onduidelijkheid te voorkomen.”
Geoffrey: “Logistiek is het soms wel wat zoeken en puzzelen, maar we slaan er ons wel door. Doordat Frederick in de Kempen woont zit hij nogal centraal, vanuit het Brugse zijn het al wat vaker langere reistijden. Ik blijf bijvoorbeeld na een optreden al wel eens een keer meer overnachten. In eigen land is het fenomeen van de tributebands nog aan een opmars bezig, bijvoorbeeld in Nederland staat men op dat vlak al veel verder. Daar gaan ook meer subsidies gepaard met muziek en cultuur in het algemeen, wat ook betekent dat men op het vlak van structuur veel verder staat dan in ons land. Ook al is men hier met een inhaalbeweging bezig. Maar de meeste poppodia vind je toch nog bij onze noorderburen. Daarnaast is de aanpak van grotere evenementen met tributebands heel anders. Vaak lokken groots opgezette festivals met uiteenlopende bands duizenden toeschouwers en dat maakt het wel fijn om te spelen. We hebben ook een goede boeker in Nederland. Enkele jaren geleden traden we een keer of tien op een jaar op, intussen is dat aantal al verdrievoudigd. Soms moeten we ook even op de rem gaan staan, het moet allemaal nog te combineren zijn met ons gezin en onze job. Al dromen we stiekem ook wel om onze grenzen wat te verleggen. Misschien was ons optreden op Graspop wel een springplank. In landen als Duitsland en Scandinavië leeft metal en stevige rock wel, hoe mooi zou het zijn als we daar eens een optreden zouden kunnen versieren.”

Jullie dwepen dus met Metallica en hun muziek, maar is de Amerikaanse band ook op de hoogte van jullie bestaan?
Geoffrey: “Ik denk niet dat ze weet hebben van ons project, al is het een ultieme droom om ooit eens met de band in contact te komen. Ik heb er al ontelbare keren aan gedacht, maar toch vrees ik dat het moeilijk te realiseren zal zijn. Het aantal tributebands schoot de voorbije jaren als paddenstoelen uit de grond. In ons land en in Nederland valt het al met al nog mee, maar in de Verenigde Staten zijn er ontzettend veel. Zij zullen ook vooral bezig zijn met hun eigen muziek en zich minder aantrekken van de bands die hun muziek willen beleven.”
Frederick: “Gelukkig kunnen we terugblikken op een prachtige ervaring op Graspop en eerder ook al op Rock Valley in Landgraaf of bijvoorbeeld Paaspop in Schijndel. We merken dat wat we doen gesmaakt wordt bij de mensen. Zowat anderhalf jaar geleden gingen we de studio in voor enkele nummers en zo werd Sad But True bijvoorbeeld al meer dan honderdduizend keer beluisterd op Spotify. Daarin scoren we als tributeband wel heel erg goed. Onze populariteit neemt steeds toe en onze passage in Dessel zal daar niet veel aan veranderd hebben.”

Foto’s: Eddy Leysen en Meatallica