Miss Lana: Scoort tien nominaties bij prestigieus muziekgala

Zin in zingen: Lana Gorrebeeck heeft nooit anders geweten, al heeft het tot haar 33ste geduurd vooraleer het haar menens werd. “Dertien jaar geleden nam een familielid me voor de eerste keer mee naar een karaokebar”, blikt ze terug. “Om er te zingen, dat was het plan. Ik durfde niet, tot ik op een avond voldoende wijn had gedronken om alsnog mijn kans te wagen.” (lacht)

Met welk lied heb je toen jouw ‘debuut’ gemaakt?
Lana Gorrebeeck: “Met ‘9 to 5’ van Dolly Parton, niet bepaald een vanzelfsprekende keuze. Ik herinner me nog dat ik het zingen leuker vond dan verwacht. Ik stond er met knikkende knieën, maar gaandeweg is die koudwatervrees verdwenen.”

Lukt het jou tegenwoordig ook zonder wijn?
“Dat wel, maar zeggen dat het nu allemaal vanzelf gaat, zou overdreven zijn. Ik ben voor elk optreden nog altijd nerveus. De dag dat die zenuwen verdwijnen, is de dag waarop ik me niet langer voor de volle honderd procent zou smijten, denk ik.”

Wat blijft na bijna tien jaar in de muziekbranche dan jouw grootste vrees?
“Dat mijn stem zal overslaan of het publiek mij niet langer goed zal vinden. Die gedachten gaan wel eens door mijn hoofd. Noem het gerust faalangst. Pas als ik mijn eerste lied heb gezongen en de zaal zie rechtveren, valt alle stress weg. Ach, zou niet elke artiest dat hebben?”

Is die vrees dan terecht? Wat is het ergste dat jou ooit al is overkomen?
“Tijdens een optreden liet mijn stem het plots afweten. Daar stond ik, met tranen in de ogen. Mijn vriendin Hanne en een andere artiest zijn toen voor mij in de bres gesprongen. Zoiets is me nadien gelukkig nooit meer overkomen.”

Kiezen voor een zangcarrière was in jouw geval een late roeping. Waar en wanneer heb je voor het eerst gemerkt dat je voor het vak in de wieg bent gelegd?
“Tijdens mijn studies aan de Antwerpse Kunsthumaniora, niet ver van het Domein Hertoghe. In dat park stond een prieeltje. Ik vond het geweldig om daar te staan zingen. Niemand kon me horen. Enfin, dat heb ik mezelf toen altijd wijsgemaakt. Mensen die me wel konden horen, wezen me regelmatig op mijn stemkwaliteit. Toen ik besefte dat ze stiekem stonden te luisteren, ben ik met die ‘prieelconcertjes’ gestopt.”

Opvallend: ook Dolly Parton kampte in haar beginjaren met faalangst. Bestaat daar een remedie voor?
“Ik heb altijd een laag zelfvertrouwen gehad, maar ik neem die angst niet voor lief. Het feit dat veel mensen de dans die speciaal werd gemaakt voor ‘Finally’, mijn eerste eigen nummer, al na drie weken foutloos kunnen uitvoeren, heeft me weer wat extra zelfvertrouwen gegeven. Dan ben ik zo slecht nog niet bezig, denk ik dan.”

Dolly Parton heb je al vermeld. Zijn er nog andere artiesten die voor jou een rolmodel zijn geweest?
“Shania Twain. Ik kocht al haar albums, kende al haar nummers. Ondanks haar succes leek ze geen last te hebben van sterallures. Intussen heeft ze die wel, helaas. En dus heb ik tegenwoordig andere idolen. Gabby Barrett, Cam en Carrie Underwood, bijvoorbeeld. Als die laatste ‘Before he cheats’ zingt, heb ik het gevoel dat ze ook mij aan het bedriegen zijn. Wat een inlevingsvermogen!”

En wat een ironie ook: critici opperden onlangs nog dat countrynummers te vaak over bedrog en liefdesverdriet gaan. Waarheid of onzin?
“Veel oudere mannelijke countryartiesten, die vroeger met hun gitaar aan het kampvuur gingen zitten, zongen inderdaad liedjes over vrouwen die hen verlaten hadden, of over wijn en whisky. Sinds de opmars van countrypop en -rock zijn die thema’s niet zo populair meer. Binnen die subgenres gaat het regelmatig om vrolijke, uptempo nummers. Al is drank als populair onderwerp wel gebleven, merk ik vaak.” (glimlacht)

Countrylegende Waylon Jennings zei ooit dat je country pas geloofwaardig kan brengen als je zelf een turbulent leven hebt geleid.
“Daar zit veel waarheid in. Luister eens naar ‘Bible Belt’ van Taylor Austin Dye, een nummer over een meisje dat als kind werd grootgebracht door een prostituee. Niet dat ik zoiets heb meegemaakt, maar net als haar heb ook ik geen makkelijke jeugd achter de rug.”

Dan toch maar liever Beyoncé en het volstrekt zorgeloze ‘Texas hold’ em’?
“Neen, bedankt. Akkoord, dat nummer heeft het genre weer op de kaart gezet, maar zoals zij het brengt heeft het nog maar weinig met ons genre te maken. Country staat voor pure emoties.”

‘Texas hold ‘em’ is nochtans de aanleiding tot de nieuwe wereldtournee die Knowles zopas heeft aangekondigd. Zit er ook voor jou een drukke zomer aan te komen?
“In ons land is en blijft country een niche. Dat is anders in Nederland. Daar halen country-artiesten om de haverklap de radio en de grote podia. In België zijn er radiozenders die er aandacht aan spenderen, maar de grote omroepen mijden ons genre. Jammer, want de landelijke line dance-gemeenschap is enorm groot. Ik mag nog van geluk spreken dat ik na negen jaar als een vaste waarde word beschouwd en vaak kan optreden. Niets in dit vak is vanzelfsprekend. Vandaag word je geboekt en graag gezien, maar morgen kan dat zomaar voorbij zijn.”

Vaak valt of staat het succes van een countryvedette met de line dance-gemeenschap die hem of haar op de voet volgt. In welke mate beïnvloedt die trend jouw songkeuze?
“Ik kies bewust voor een eigen repertoire, waarin ik mijn emoties kwijt kan. Dat zijn niet altijd nummers die een volle dansvloer garanderen. Meestal passen mijn trouwe volgers zich snel aan en wordt na enkele weken wel volop op nieuwe nummers gedanst. Dat zijn keuzes die je moet maken. En wat merk ik? Als een song een sterke dans toegewezen krijgt, dan wordt het nummer ook opgepikt door andere artiesten. Vreemd, maar het is wel een vorm van erkenning.”

Over erkenning gesproken: zopas maakte The Red Carpet Show — de Europese MIA’s — haar nominaties bekend. Jij hebt er tien in de wacht gesleept. Dat kan tellen.
“Ach, er zijn artiesten die zelfs twaalf of meer nominaties hebben binnengehaald. Maar ik ben tevreden. Ik zou het geweldig vinden als ik de award voor Country Song Original kan binnenhalen. Dat zou de ultieme bekroning zijn voor ‘Finally’. Ook ‘Songwriter of the Year’ is een erg bijzondere nominatie. De award voor Country Voice of the Year zou mijn carrière dan weer een flinke boost kunnen geven, al is die onderscheiding wellicht te hoog gegrepen. Het is aan een internationale jury om zich daarover uit te spreken.”

Waar gaat ‘Finally’ over?
“Over het leren kennen van Hanne, mijn partner. Ik was daarvoor altijd samen met een man. Verliefd worden op een vrouw en samen een relatie starten: het was voor mij niet evident. De angst en onzekerheid die daarmee gepaard zijn gegaan, komen aan bod in ‘Finally’. Het zou veel betekenen als The Red Carpet Show dat lied in september zou uitroepen tot hét lied van het voorbije jaar.”

Wat is het beste dat jouw debuutsong verder nog zou kunnen overkomen?
“Dat het nummer niet alleen bij ons, maar ook in andere landen gedraaid zou worden. In Amerika, bijvoorbeeld, al besef ik dat zoiets nooit zal gebeuren.”

Zeg nooit nooit. Is overzees succes de numero uno op jouw wenslijst?
“Neen. Op één staat persoonlijk geluk. Ik wil niet zo nodig de volgende Natalia worden. Gelukkig zijn volstaat. Al de rest is meegenomen.”

MEER INFO
www.misslanacountry.jimdofree.com

Foto’s: Githa Oosterlee en Carl Lemmens