Jef Stevens blikt terug op een drukke festivalzomer

Het festivalseizoen van Jef Stevens startte traditiegetrouw met AZS24, waar hij elke jaar als vrijwilliger een veertiental dagen druk in de weer is. Een weekend later stond Goezot in’t Hofke in Oud-Turnhout al op de kalender, met onder andere Admiral Freebee, The Seatsniffers en Black Box Revelation. Daarmee was de festivalzomer van 2024 op gang getrokken. Maar eerst nemen we even de tijd om terug te blikken op een festivalhistoriek die half de jaren ’80 begon.

Jef, een doos vol herinneringen aan festivals, een kast vol cd’s en nog een andere kast mooi aangekleed met vinylplaten, een T-shirt van Eels, we zijn hier duidelijk bij een muziekfanaat.
Jef Stevens: “Klopt, ja. Altijd zo geweest. Meegekregen van thuis trouwens. Muziek was bij ons alomtegenwoordig. Ik herinner me zelfs dat mijn vader op een gegeven moment een grotere auto wou kopen maar finaal toch besliste om het bij een kleinere versie te houden en voor het verschil een dure muziekinstallatie kocht. Dat was belangrijk ten huize Stevens.” (lacht)

Dus was het een piepjonge Jef die al meteen de festivals afdweilde?
“Via de Chiro en het Bemdfestival ben ik daar gewoon ingerold. Dat was allemaal vanzelfsprekend. Ik mocht toen de bands ontvangen en dat wereldje interesseerde me wel. Een hele fijne tijd was dat. Ik heb daar leuke herinneringen aan. Achteraf bekeken stonden er met Katrina & The Waves, The Hothouse Flowers, Transvision Vamp, Fischer-Z en vele anderen best mooie namen op de affiche.”

En dan van de Bemdweide naar het heilige gras van Werchter?
“Niet meteen. Vooral Pinkpop eerst. Het chirokamp en Werchter, toen nog Torhout-Werchter, viel die jaren altijd samen. Gelukkig hadden we met Pinkpop in Nederland een zeer goed alternatief. Mijn eerste editie met Cock Robin, The Cult, The Cure. Twee jaar geleden Cock Robin nog eens terug gezien trouwens. Veertig jaar later maar nog steeds een prima optreden. Verder herinner ik mij ook de eerste edities van het Belgafestival in Oostende. Dat was zowat de tegenhanger van Werchter. Op de affiche stond ZZ Top, Tina Turner, toch niet de minsten. Een zeer goeie Rod Stewart ook. In Oostende heb je nog het W-Festival, ook steeds met kleppers uit de jaren ’80. Helaas hebben zij dit jaar de handdoek in de ring gegooid.”

Even een sprongetje terug naar het begin van deze zomer. Werchter is een klassieker in je agenda, neem ik aan? “Sowieso. Maar dat is totaal niet meer te vergelijken met Werchter in de jaren ’80. Het is veel en veel drukker geworden. Zowel qua bezoekers als qua bands. Ik maak steeds een erg strakke planning om zoveel mogelijk bands te zien die ik per se wil zien. Maar dan nog moet je, door het grote aanbod, hartverscheurende keuzes maken. Dat was vroeger niet zo. Dan had je tussen twee optreden vaak meer dan een uur tijd. Maar ik wil niet gezegd hebben dat het toen allemaal beter was. Integendeel. Akkoord, ticketprijzen zijn gigantisch gestegen maar, zoals gezegd, het aanbod ook. Als je het per optreden bekijkt, valt dat nog wel mee met die prijzen. Bovendien is de luxe een stuk beter. Als je de foto’s van de jaren ’80 bekijkt, de weide lag vol met bekers, overschotten van eten, sigaretten en andere rommel. Dat is nu niet meer. De kans dat je nu nog vier dagen in de modder ligt, is bijna onbestaande. Ik zou het er ook niet meer voor over hebben. (lacht) Trouwens, als je wat wou eten was er veertig jaren geleden frieten, een hamburger of een pizza. Nu heb je twintig, dertig verschillende eetstandjes.”

Waar heb je afgelopen weken vooral van genoten?
Het is misschien de leeftijd, maar het waren toch vooral de oudjes die me het meest bekoord hebben. Róisín Murphy op Werchter. Snow Patrol ook, dEUS. De gevestigde waarden zeg maar. Toch heb ik beslist om het festival niet af te sluiten met The Foo Fighters maar kozen we voor Parcels in Klub C. Zeer dansbare electropop uit Australië. Ik had ze op Pukkelpop een keer gezien en het is me opnieuw zeer goed bevallen. Verder, als AC/DC in je achtertuin komt, en je denkt telkens weer dat het de laatste keer is, dan twijfel je niet. Puur jeugdsentiment. Ik moet dan meteen terugdenken aan een historisch optreden op Monsters of Rock op Kiewit in Hasselt. AC/DC, Metallica, Mötley Crue en Queensrÿche op één affiche. Met een volle bus van Arendonk naar daar. Wie erbij was, vergeet het niet meer. Dat is misschien nog het grootste verschil met vroeger. Toen gingen we met de bus naar Werchter. Dat was één dag. Samen uit, samen thuis. En onderweg keiharde muziek. 

Ik herinner me zelfs dat we ooit met zes bussen vanuit Arendonk zijn vertrokken. Dat zou nu niet meer lukken. Wat hebben we nog gezien? De eerste keer Cactusfestival in Brugge. The War on Drugs was weergaloos en we zagen ook een zeer goede Patti Smith. Nog uitstekend bij stem. Dan hadden we nog Rock Olmen met een zeer fijn optreden van het Belgische Boskat. Ook Arsenal had er duidelijk veel zin in. Tot slot nog Pukkelpop en Crammerock in Stekene. Och ja, ik vergeet Tomorrowland nog. Minder mijn ding maar plezant om eens rond te kijken.”

Staat er nog iemand specifiek op je bucketlist?
“Goh, daar is al bijzonder veel van afgevinkt, dus nog weinig grote namen. Maar er zijn nog wel een paar optredens die ik met veel plezier nog eens graag opnieuw zou willen beleven. Dan denk ik vooral aan optredens van The Police. Megafan ben ik daarvan. Ook van al het solowerk van Sting. En Stewart Copeland vind ik echt de strafste drummer aller tijden. Nick Cave hebben we enkele jaren geleden nog gezien, maar daar mogen ze me altijd voor wakker maken. Idem voor dEUS. Het meest originele en vernieuwende optreden staat zeker op naam van David Byrne van The Talking Heads. Het meest verrassende was misschien wel Los Lobos op Dranouter. Maar helemaal van mijn sokken geblazen was ik na een optreden van King Gizzard & The Lizard Wizard. Ik kende de groep niet echt, wat een naam ook, maar wat een virtuozen. Zwaar onder de indruk was ik toen. Ik weet dat ik meteen na het optreden een T-shirt gekocht heb. Dat is met de jaren ook een traditie geworden, een T-shirt meebrengen. Dus daar heb ik er wel wat van. (lacht) Alleen al van The Tragically Hip. De beste performer die ik ooit gezien heb. Helaas is hij enkele jaren geleden overleden.”

Ga je ook vaak naar het buitenland?
“Zelden eigenlijk. We hebben hier in Vlaanderen zo’n fantastisch festivalseizoen dat je al serieus moet kiezen en schrappen. Tel daar Nederland nog eens bij met sowieso Pinkpop, Lowlands maar ook North Sea Jazz in Rotterdam. Wie hebben we daar ooit gezien? Al Jarreau, Candy Dulfer, Seal, Maceo Parker, en vooral een fantastische aftershow met Prince. Voor Tom Petty zijn we wel eens naar Dublin gevlogen. Die trad niet veel op in Europa. Dus die kans mochten we niet laten liggen. Lollapalooza in Chicago of Burning Man in de woestijn van de US doen me wel eens wegdromen. Of zelfs Glastonbury in Engeland. Maar het zou wel eens bij dromen kunnen blijven.” (lacht) 

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat je ook vele anekdotes hebt van al die festivaljaren.
“Klopt, ik heb erover nagedacht. Maar er zijn er maar weinig die ik gepubliceerd wil zien. (lacht) Maar goed, eentje dan. Zo was ik op één van de Werchter-concerten samen met mijn goede vriend, wijlen Erwin Caers. In die tijd werden de plastic bekers ingezameld in van die 1.100 liter containers. We stonden zo aan één van die containers wat te trekken en te duwen, tot plotseling iemand van de crew vroeg of wij deze kwamen ophalen. We zagen ons kans schoon. Dus die gast geeft die container met ons mee en wij meteen over de weide richting artiestendorp. Dat was toen met een smal gangetje. Wij konden daar onmogelijk door met onze container. Maar we moeten aan die security-man een overtuigend verhaal gebracht hebben want even later begon hij al die hekwerken uit elkaar te zetten. Nog een tweede checkpost gepasseerd en we waren waar we moesten zijn, in het artiestendorp. Nog leuk gelachen en gedronken met de mannen van Therapy?.” (lacht)