Cinescope - Warfare: het gevoel van echt onder vuur te liggen.

Ik heb enorm uitgekeken naar de release van Warfare. Hij werd aangekondigd als de nieuwe ‘Saving Private Ryan’, wie vorige edities las, weet dat dat één van mijn favoriete films ooit is. Waar ie over gaat? ‘Warfare’ is een atypische oorlogsfilm van Alex Garland en Ray Mendoza die het waargebeurde verhaal vertelt van een groep Navy SEALs die zich in Irak in 2006 schuil houden in het huis van een Iraakse familie om van daaruit de vijand in de gaten te houden en te volgen hoe hun eigen Amerikaanse troepen door het vijandige gebied trekken. Wanneer ze echter door de vijand worden ontdekt, ontstaat er een hevige strijd op leven en dood.

EIGEN LEVENSVERHAAL
In eerste instantie lijkt uit deze beschrijving van de film dat er weinig atypisch aan is. Het lijkt er zelfs voor te zorgen dat ‘Warfare’ nog niet tot aan de enkels van ‘Saving Private Ryan’ reikt. Maar nu komt het: het verhaal ís het verhaal van Ray Mendoza, die destijds één van die Navy SEALs was. En dan wordt het interessant! Want mensen die hun eigen levensverhaal (of een deel ervan) mee verfilmen, zijn uiteraard de meest geschikte vertellers van dat verhaal. Zo ook Ray Mendoza!
Garland en Mendoza vonden dat we al voldoende oorlog op televisie zagen. Zij vonden dat we het moesten beleven. Dat we als kijker eindelijk eens, of we nu willen of niet, konden voelen hoe het is om in een oorlogssituatie de dood in de ogen te kijken. Maar wel op de meest veilige manier die er is om de beleving zo realistisch mogelijk over te brengen: in een zacht cinemastoeltje. We worden ‘deel’ van dat Navy SEALs team. En dat maakt dat ‘Warfare’ een meeslepende, claustrofobische ervaring wordt die je recht in het hart van de actie plaatst.
Een indrukwekkende cast met rijzende sterren als Joseph Quinn (Gladiator 2), Will Poulter (Midsommar), Cosmo Jarvis, Kit Conner, Charles Melton, Michael Gandolfini en D’Pharaoh Woon-A-Tai (Reservation Dogs) brengen de broederschap, angst en moed van deze soldaten tot leven met een ongekende intensiteit. Het ontbreken van een echte muzikale filmscore draagt hier zeker toe bij. Zelfs de meest rumoerige, jeugdige kijkers bij mij in de filmzaal werden er muisstil van.

KOUDE RILLINGEN
Ik werd met momenten overladen door koude rillingen die de beeldvoering en de sound design met zich meebrengen. Zelfs in het begin van de film, wanneer het verhaal slechts zeer traag op gang lijkt te komen, zorgen de realistische scènes met een sniper ervoor dat de spanning opbouwt naar een hoogtepunt. De sniper ademt daar zeer traag terwijl hij door zijn vizier de omgeving overschouwt. Het tempo van de ademhaling creëert een spanningsboog waarbij je voelt dat er iets groots te gebeuren staat. Chapeau voor Garland en Mendoza om zo’n technisch gezien saaier deel toch betekenis te geven in het ganse verhaal, op een manier die gewoon de realiteit vormt. Wist je trouwens dat snipers effectief medicatie krijgen om hun hartslag zo laag mogelijk te houden? Omdat ze vaak maar één kans hebben om hun doel, dat zich op een zeer grote afstand bevindt, te raken.
De productie koos ervoor om de film te draaien in Irak, de plaats waar alles zich écht heeft afgespeeld. Tijdens deze draaiperiode kwamen de ex-SEAL-collega’s van Ray Mendoza hem op set bezoeken om hun voormalige held een hart onder de riem te steken. Hoewel in deze context de juiste uitspraak, een riem onder het hart, vermoedelijk beter past.

GEEN OORLOGSPROPAGANDA
‘Warfare’ is allesbehalve oorlogspropaganda, want die kritiek duikt hier en daar op. Integendeel! Wegkijken is geen optie! Niet voor de soldaten, maar ook niet voor de kijker. En dat maakt dat, wat mij betreft, ‘Warfare’ toch zeker, op vlak van verhaal, tot aan de schouders van ‘Saving Private Ryan’ komt. Een compliment dat kan tellen als je mijn waardering voor die film kent. ‘Warfare’ krijgt van mij dan ook dik verdiend 4,5 sterren. De film speelt momenteel in de zalen.
Ook het festival season komt stilaan op zijn einde met het filmfestival van Cannes, waar de gebroeders Dardenne al voor de 10de keer genomineerd zijn voor de Gouden Palm. Eerder sleepten ze reeds twee keer de Gouden Palm in de wacht voor de films ‘Rosetta’ (1999) en ‘L’enfant’ (2005). Ook dit jaar kunnen ze dus de eerste zijn die drie keer een Gouden Palm winnen, deze keer voor de film ‘Jeunes Mères’. Ik ben alvast benieuwd wanneer deze film in de zalen zal verschijnen. Maar ook dichterbij huis, in onze eigen Kempen, hebben we een filmfestival op wereldniveau. Het Mooov-filmfestival loopt van 24 april t.e.m. 4 mei in o.a. UGC Turnhout. En ook deze editie is er door festivalprogrammator Marc Boonen weer een mooi programma samengesteld van wereldcinema. Ga zeker eens een kijkje nemen. En dat zeg ik echt niet alleen omdat ik zelf in de festivaljury zit voor de kortfilmcompetitie ‘Kind van de Kempen’.

Warfare (4,5 sterren op 5)