Onze reporter ruimt zijn kot op

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: ‘Operatie Ruim Je Kot Op’.

Eerlijk? De alternatieven voor deze rubriek oogden midden maart een stuk aantrekkelijker dan de grote opruim: waterskiën, paintballen of sandboarding. Keuze zat. Tot Covid-19 zijn intrede deed. Door de verplichte zelfisolatie die daarop volgde, werden de drie voornoemde activiteiten plots een pak moeilijker. Paintballen, in mijn kot? Nope. Enfin, ik hoef daar geen tekening bij te maken.
Aangemoedigd door psychologen die in nieuwsbulletins verkondigden dat we in quarantaine maar beter een nuttige tijdbesteding konden zoeken, rees de idee om mijn huis een flinke beurt te geven. ‘Operatie Ruim Je Kot Op’, zoiets. Het kind moet een naam hebben. Met vrouw en kroost in huis kunnen de taken verdeeld worden, maar als single moet je het alleen zien te redden. Dan maar op zoek naar een coach. Via Google kom ik uit bij ‘NetjesOpOrde’, het bedrijf van organizer en opruimcoach Gwendoline Van Balberghe uit Heist-op-den- Berg. “Je bent hier wel degelijk aan het juiste adres”, reageert ze enthousiast. “Wat ik jou en andere klanten te bieden heb? Opruimformules op maat. Een van die formules bestaat uit frequente huisbezoeken om de taken stap na stap te bespreken en te evalueren.”
Door het coronavirus is een begeleiding-op-af-stand het enige alternatief. “Ik begin elke samenwerking met een verkennend gesprek om de klant beter te leren kennen. Dat zal nu telefonisch moeten gebeuren.”

OPENHARTIG
Opruimcoaches zijn al lang geen witte raven meer. “Mensen raken er stilaan vertrouwd mee, al hebben velen nog een verkeerd beeld van wat wij doen. Ze associëren ons vaak met Sien en Maria, het bekende VTM-schoonmaakduo. Poetsen doen we alvast niet. Wij coachen intensief, maar het is de klant zelf die opruimt en beslist wat weg moet en wat mag blijven.”
“In tegenstelling tot veel collega’s verplicht ik niemand om zich voor een lange periode te engageren. Beide partijen kunnen op elk moment de samenwerking uitstellen of stopzetten. Mijn klanten weten ook precies wat mijn begeleiding zal kosten. Zij komen nooit voor verrassingen te staan.”
Tijd voor het intakegesprek. Wat opvalt, is dat ik veel openhartiger ben dan ik mij heb voorgenomen. Dat de drang naar opruimen deels werd ingegeven door een sluimerende leeftijdscrisis, hoor ik mezelf luidop zeggen. Het is de start van een hele reeks ontboezemingen, de ene al wat gênanter dan de andere. Dat uitstelgedrag mij niet vreemd is, voeg ik er ongevraagd aan toe, en dat familie en vrienden al jaren misbruik maken van het feit dat ik nooit nee kan zeggen tegen afgedankte spullen.
“Het feit dat je het rommelen zo vaak hebt uitgesteld, heeft wellicht te maken met jouw verbondenheid met spullen die een herinnering in zich dragen”, zalft de coach meteen. “Je hebt anderzijds wel veel discipline, want je hebt beslist niets meer te kopen vooraleer je volledig hebt opgeruimd. Dat is een verstandige beslissing.”

HETERE VUREN
“Klikt het nog?” vraagt ze na afloop van het eerste gesprek. Het klikt, en geen klein beetje. Na de eerste opdracht — maak een gedetailleerd schema van wanneer en hoe je de kamers zal aanpakken – krijg ik er zowaar zin in. De vrouw in mij lijkt wakker geschud. Diezelfde avond is het schema klaar en heb ik Gwendoline ongecensureerde foto’s gestuurd van de beginsituatie. “Aan die foto’s te zien wordt dit geen moeilijke klus”, schat ze. “Ik heb al voor hetere vuren gestaan.” De volgende ochtend al valt er een uitgebreid verslag in de bus, met een opvallend accurate analyse van mijn situatie, een actieplan en een dozijn handige opruimtips. “Neem het nodige materiaal bij de hand: een emmer en een spons, een vuilbak en vier dozen om alle spullen te rangschikken: wat zal ik bijhouden, weggooien, weggeven en wat zijn twijfelgevallen?” adviseert Gwendoline. “Heb je alles gerangschikt, leg dan hetzelfde materiaal samen, bepaal een logische plaats en kies de beste opbergmanier: potjes, bakjes, dozen, mandjes of gewoon stapelen.” Het plan van aanpak eindigt met woorden die kenmerkend zijn voor de temperamentvolle aard van de coach, zal later blijken. “Ik ben ervan overtuigd dat we de uitdaging aankunnen en ben er klaar voor om samen met jou alles ‘NetjesOpOrde’ te krijgen”, klinkt het. Qua garantie kan het tellen.
De volgende dag sla ik fanatiek aan het rommelen en kuisen, nadat de coach mij met een opzwepend sms’je moed heeft ingesproken. Het is de start van een lange reeks van berichtjes: ’s morgens — als opstap naar een nieuwe opruimdag — en ’s avonds, om tevreden terug te blikken op het gepresteerde werk. Onvoorstelbaar hoe nauw Gwendoline, ook vanop afstand, betrokken is bij wat zich in mijn huis afspeelt. Iemand die streng maar rechtvaardig meekijkt over mijn schouders: het helpt, vooral als de goesting na enkele dagen toch onder druk komt te staan, ik het schema regelmatig begin bij te sturen en ik het aanpakken van de kelder — mijn persoonlijke hellhole — maar blijf uitstellen.

VORKMETHODE 
Tijdens het traject, zo’n twee weken lang, word ik constant gevoed met tips. Soms lijken die vanzelfsprekend, maar dat zijn ze in feite nooit. Als ik met tegenzin aan mijn jeugdherinneringen begin, zijn haar adviezen meer dan welkom. “Het is niet omdat je iets weg doet, dat de herinnering weg is. Trouwens, een huis vol herinneringen werkt niet. Heb je een keuze gemaakt, bewaar dan alle herinneringen op één plaats, zodat je ze snel kan vinden als je ze wil bekijken.” Vrienden die van plan waren om in de toekomst nog meer tweedehandsspullen bij mij te dumpen, zijn eraan voor de moeite. “Ga  het zelf ter plaatse bekijken”, zegt de coach. “Neem alleen mee wat je wil en zeg nee tegen de rest. Neem elk item vast, bekijk het tien seconden en stel de vraag: wil ik dit of wil ik dit niet? Beslis dan meteen. Die methode kan ook bij jouw eigen spullen helpen.” Elke fase gaat gepaard met aanwijzingen op maat van de kamer die aan de beurt is. Waar Gwendoline die praktijkkennis vandaan blijft halen, mag een raadsel heten. De vorkmethode, bijvoorbeeld. “Vorken liggen altijd op één vaste plaats. Waarom zou dat ook niet lukken met alle andere spullen?”

BELOON JEZELF
Na de hele operatie is mijn huis — al zeg ik het zelf — een spiegeltje. Zelden lag alles zo geordend, oogde alles zo overzichtelijk. Wat overblijft is de noodzakelijke huisraad en dingen die mij gelukkig maken. “Dat moet kunnen”, vindt Gwendoline. “Word je blij van iets, zo zegt de Japanse opruimgoeroe Marie Kondō, dan mag je het houden. Maar, doe dat wel niet met honderd dingen.” In de traphal staat naar schatting 450 kilogram huisraad, klaar voor het containerpark, het kringloopcentrum of de vrienden wiens rommel ik met plezier zal retourneren, eenmaal het virus ons land heeft verlaten. “Het is nu de kunst om die spullen niet te recupereren”, waarschuwt de coach. “Maak een blad met de tekst ‘Afblijven!’. Dat kan helpen.” Tijdens het laatste gesprek volgt de hamvraag: hoe heb ik het gedaan? Zelfs als man wil ik het weten. “Je hebt jouw ambitieuze planning goed gevolgd”, luidt het oordeel. “De drive die jij had, is er niet bij elke klant. Vaak beginnen mensen enthousiast, maar geven ze het ook snel weer op. Dat is een valkuil die jij hebt ontweken. Beloon jezelf nu maar. In quarantaine is dat moei- lijk, dat besef ik, maar je kan jezelf alvast een frisse pint inschenken.” Zou ik dat stiekem doen in dat ene glas dat ik in de traphal heb gezet en ik nu al een heel klein beetje begin te missen? Toch maar niet.

MEER INFO:
www.netjesoporde.be