Schilderen met Papa Chico

Ik was een jaar of vijftien en samen met mijn broer, mijn ouders en twee bevriende koppels van mijn ouders op vakantie in Spanje. Na een avondje eten en winkelen in het centrum van Salou reden we terug naar ons huisje aan de kust van Cambrils. Toen we aankwamen zagen we dat het licht er vreemd genoeg nog brandde. De discussie over wie het licht had laten branden veranderde snel in ontgoocheling en verbijstering toen we merkten dat er ingebroken was. Er lagen wat spullen kris-kras op de grond maar het merendeel van onze spullen was gewoonweg foetsie.

Terwijl iedereen nakeek wat er allemaal verdwenen was, zag ik tot mijn grote verrassing mijn walkman nog op de kast staan. Ik was erg blij dat ze die niet meegenomen hadden. Je moet weten, in die tijd was het niet zo eenvoudig om je muziek overal mee naartoe te nemen. Een walkman, toen nog met cassettes, was dus echt wel een hebbeding. Meestal had het ook wel wat moeite gekost om een paar cassettes vol muziek te zetten. Kortom, ik was dus wel gehecht aan dat ding.

Ik nam mijn walkman vast en duwde op play. En daar was Tony Esposito met ‘Papa Chico’. Zelfs nu voel ik me terug jong als ik terug aan dit moment denk. Al mijn kleren waren gestolen en de inbraak was een serieuze smet op onze verdere vakantie. Maar toch overvalt me nog altijd een echt vakantiegevoel als ik Papa Chico hoor. Het is een niemendalletje, ik weet het. En het toont ook aan dat je niet altijd een creatieve en fantastische tekstschrijver moet zijn om een gigantische hit te maken. Maar als er één iemand is die bij mij de zomer kan laten beginnen, dan is het toch Tony Esposito.

Ik vroeg me deze zomer nog af of er nog een ander lied is dat bij mij absoluut de zomer naar boven kan brengen. Dat was even zoeken. Toegegeven, mannen zoals Gusttavo Lima met ‘Balada’, Don Omar en Lucenzo met ‘Dansza Kuduro’ of waarom niet, Michel Telo met ‘Ai Se Eu Te Pego’! kunnen mij wel eens aan het wiebelen krijgen. Maar dan vooral op foute feestjes. Vampire Weekend kan dat ook. ‘A-Punk’ bijvoorbeeld is een zeer fijne herinnering van enkele jaren geleden op Werchter.

Terug naar Papa Chico. De afgelopen weken was er hier ten huize weinig vakantiegevoel aanwezig. Er werd de laatste hand gelegd aan een grondige renovatie en dat is toch altijd een beetje bloed, zweet en tranen. Vakantiedagen opofferen bij 25 graden en meer. Snel-snel water uit de kraan in plaats van een fris pintje op een terras. Douchen om het verf uit je haar te wassen terwijl je de nieuwe buren in het zwembad hoort plonsen. Maar goed, er was toch één momentje dat de zomer langs de voordeur binnenkwam. Het was, jawel, Tony Esposito met Papa Chico. Ik kan blijkbaar de tekst nog altijd van A tot Z meezingen. Dat heb ik dan ook gedaan. Zo kennen die buren mij ook ineens.