Hoe Ed Sheeran en Pommelien een mooie zomerdag in duigen laten vallen

Afgelopen maand kregen we al enkele mooie zomerdagen voorgeschoteld. Op één van die dagen zat ik op ons terras naar de tuin te staren. Nu ja, staren is eigenlijk niet het goede woord. Ik zat gewoon intens te genieten. We zijn vorig jaar verhuisd en de tuin is dan het laatste klusje dat nog moet gebeuren. Veel was er op dit moment nog niet gebeurd maar duidelijk genoeg om mij al te overladen met een gelukkig gevoel. Laat ons zeggen dat het reeds gedane werk me meer voldoening gaf dan het zweet dat nog zal vloeien om de tuin helemaal in orde te maken, zoals moeder de vrouw het graag zou hebben. Ook de buren genoten met volle teugen van deze mooie zomerdag. Daar knalde de Ultratop 50 door de boxen. Toegegeven, de muziek paste wel bij het zonnetje. En naarmate de klok van één uur vorderde werd door de presentatrice van dienst de spanning stevig opgevoerd. Wie zou er deze week op één staan?
Plots overviel me het gevoel dat ik eigenlijk geen flauw idee had wie al dan niet de nieuwe nummer één zou zijn. Dat was ooit anders. Als tiener was ik zo ongeveer elke zaterdag aan de radio gekluisterd om naar de toenmalige top 30 te luisteren. Gezien ik tegelijkertijd trachtte om zoveel mogelijk liedjes op cassette op te nemen was het erg belangrijk om de juiste volgorde te weten. Of op z’n minst zo goed mogelijk in te schatten. Elke week keek ik daar opnieuw naar uit. En elke week was het een gevloek van jewelste omdat de presentator veel te veel doorheen het lied babbelde of gewoon omdat mijn cassetterecorder nog maar eens haperde en in het slechtste geval mijn ganse cassette om zeep hielp. De helden van toen waren Michael Jackson, Madonna, Prince, Bruce Springsteen, Tina Turner, U2, David Bowie,… Ik vond het allemaal geweldig en ik heb dan ook nooit kunnen begrijpen dat mijn ouders mijn passie niet deelden. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik op een dag niet meer de ganse top 10 uit mijn hoofd zou kennen. Tot die warme zaterdag begin mei.
Veel bekende namen, dat wel. Met Lady Gaga, Miley Cyrus, Dua Lipa, David Guetta, Bruno Mars en Ed Sheeran. En laat ons daar toch ook maar onze eigen Pommelien bijtellen. Wat een talent. Maar in het algemeen bleef ik toch met het gevoel zitten dat er maar weinig nummers een belletje deden rinkelen. En eigenlijk vond ik dat wel spijtig. Ik kreeg vooral het gevoel dat ik niet meer mee was. En dat ik op muziekvlak toch een beetje bekrompen ben. Daar ging mijn goed gevoel. Want ik wil niet bekrompen zijn. Ik ben dan maar met mijn walkman in de hangmat gaan liggen. Terwijl ik rustig Tetris speelde. Ja Tetris, want mijn Pac-Man ben ik echt wel beu gespeeld. Zie je, ik ben helemaal niet zó bekrompen.