Een rustiger leven in de Franse Limousinstreek

Hoe komen jullie in Frankrijk terecht?
Vicky Werelts: “We wilden hier aanvankelijk enkele weken per jaar komen genieten van de rust, de ruimte en de stilte, maar al snel hadden we door dat we liever hier zaten dan in het drukke België. Elke keer viel het vertrek naar Dessel ons zwaarder. Na elke vakantie voelden we dat we het lastiger hadden om opnieuw te wennen aan het Belgische leven. In oktober 2021 hebben we de knoop doorgehakt en Dessel definitief achtergelaten.” Dirk Van Bijlen: “Toen we ons huis hier kochten, was het wel de bedoeling om er ooit, aan het einde van onze carrière, een chambres d’hôtes te starten, maar uiteindelijk hebben we het proces met een aantal jaren versneld. Wij waren hier niet enkel veel gelukkiger, ik voelde ook dat het zware werk in België zijn tol begon te eisen. Ik was zelfstandige en bouwde houten tuinhuizen.” Vicky: “We werkten allebei zo veel dat er voor hobby’s te weinig tijd overbleef. Gaan wandelen met de honden, een keertje lekker uit eten gaan: dat doen we supergraag, maar er was geen ruimte meer voor.”

En dus verhuisden jullie naar Frankrijk. Hadden jullie hier snel je plek gevonden?
Dirk: “Eigenlijk voelden we ons hier onmiddellijk thuis. We hebben hier de ruimte om te leven. De Corrèze is één van de dunst bevolkte departementen van Frankrijk. De stilte is hier enorm. Geen voorbijrazend verkeer. Het enige wat je hier hoort, zijn de vogeltjes en het vee in de omliggende weides. De koeien en schapen worden hier trouwens te voet van de ene wei naar de andere verplaatst. Zalig, steeds iets waarvoor we ons werk laten vallen om te kijken.” Vicky: “De traagheid van het bestaan, hier op het platteland, spreekt ons enorm aan. Niemand jaagt zich op. Aan de kassa in de supermarkt heb je vaak nog een lange rij wachtenden voor je, maar niemand die erom zucht of maalt. Oude vrouwtjes die hun tijd nemen om muntjes te tellen terwijl ze uitgebreid hun verhaal doen aan de kassierster: hier kan en mag dat nog. Er wordt hier trouwens ook nog vaak met cheques betaald. Dat zie je in Vlaanderen ook niet meer.” Dirk: “Klopt. Het leven is hier veel relaxter dan in België.”

Jullie houden ook van de Franse mentaliteit, zei je daarnet.
Dirk: “De mensen zijn hier heel beleefd. Iedereen zegt vriendelijk goeiedag, ook tegen onbekenden. Dat heb je in Vlaanderen niet meer overal. Een Fransman vindt hoffelijkheid heel belangrijk. Hij is ook altijd bereid om te helpen. “

Ook het weer zal wel lekker aangenaam zijn, niet?
Vicky: “Absoluut. Ook al zien we de vier seizoenen elk jaar passeren, toch zijn de winters kort. In de zomer is het lekker warm, maar in de tussenseizoenen is het hier pas echt aangenaam met heerlijk zachte temperaturen.”

Waarom net de Corrèze, misschien een minder bekende streek in Frankrijk?
Dirk: “We zijn drie jaar op zoek geweest. Aanvankelijk zochten we in een andere streek. We begonnen aan de Normandische kust en van daaruit evolueerden we naar de Vogezen. Tot we deze prachtige streek tegenkwamen en meteen ons hart verloren. Uiteindelijk hebben we onze droomwoning gevonden in Goulles, pal op de grens met de departementen Cantal en Lot. De rustige groene omgeving, de stilte, de stijl van de huizen en vooral het prachtige uitzicht dat wij hier hebben, spraken ons enorm aan.” Vicky: “Je hebt hier enerzijds de prachtige en diverse natuur, maar ook liefhebbers van cultuur komen aan hun trekken in de supergezellige dorpjes. Een tiental dorpjes rondom ons hebben het keurmerk ‘Plus Beaux Villages de France’, de mooiste dorpen van Frankrijk. Goulles is eigenlijk de ideale uitvalsbasis om de drie departementen te verkennen.”

Hoe bedoel je?
Vicky: “Ten westen van ons heb je de Dordogne, ten noorden de uitgestrekte bossen, ten zuiden de kalkplateaus van de Quercy en ten oosten de bergen van de Cantal. Skigebied ‘Le Lioran’, het grootste van het centraal massief, is maar een uurtje hiervandaan. Het bekende bedevaartsoord Rocamadour, dat tot het werelderfgoed van UNESCO behoort, is niet ver en je kan ook de Gouffre de Padirac bezoeken, een prachtige grot.” Dirk: “Tours de Merle, één van de mooiste feodale fortencomplexen uit de middeleeuwen, ligt op wandelafstand. Het grote voordeel van de Corrèze is volgens mij dat je hier geen massatoerisme hebt. Omdat de streek iets minder bekend is bij het grote publiek, word je hier niet onder de voet gelopen als je één van de vele bezienswaardigheden wil bezoeken.”

Jullie hebben wel nog wat werk gehad voor jullie de chambres d’hôtes konden openen, nietwaar?
Vicky: “Zeg dat wel. Het huis dateert uit de zeventiende eeuw en toen we hier de eerste keer kwamen, stonden er 15 emmers en teilen om het regenwater op te vangen dat door gaten in het dak binnensijpelde. Het huis was goed op weg om een ruïne te worden en er moest heel veel gebeuren. Toch waren we meteen verkocht.” Dirk: “De hele renovatie hebben wij zelf gedaan. Het merendeel op acht maanden tijd. We hebben ons best gedaan om de stijl, de omgeving en de geschiedenis van het huis te respecteren. Zo vind je binnen nog elementen die verwijzen naar het verleden. De vorige eigenaars zijn nu onze buren en zijn heel tevreden met hoe we het huis terug tot leven hebben gebracht.”

Over de buren gesproken, konden jullie makkelijk contact leggen met de mensen rondom jullie?
Vicky: “De Fransen die wij kennen, waren in het begin een beetje gereserveerd. Altijd vriendelijk, maar gereserveerd. Tot ze wisten welk vlees ze in de kuip hadden. Zodra ze dat doorhebben, worden Fransen heel open en staan ze altijd voor je klaar. De buren bezorgen ons al eens wat groenten uit hun tuin. Als we daar dan iets lekkers mee maken, dan brengen we al eens een schoteltje terug.” Dirk: “Ik denk dat integreren best meevalt, als je respect toont voor de normen en waarden van de lokale mensen en als je de moeite doet om de taal te spreken. Een gesprekje bij de bakker of met de buren aan de tuinpoort, dat doet veel. We proberen ook altijd aanwezig te zijn bij een evenement of op het dorpsfeest.”

Is de taal ooit een issue geweest?
Dirk: “Ons Frans is er een pak op vooruit gegaan. Voor onze verhuis hebben we wat lessen gevolgd, want op school was het niet ons favoriete vak, dus de basis is er altijd geweest. We leren nog elke dag bij, maar het feit dat we Frans blijven praten, zelfs al maken we af en toe fouten, wordt heel erg geapprecieerd door de mensen rondom ons.” Vicky: “We hebben onze teckels ook een Franse naam gegeven: Toine en Arthur. Onze vorige honden waren Engelse bassets, Haike en Jitse, maar hun namen bleken onuitspreekbaar voor de Franse dierenartsen. Ook daar hebben we uit geleerd.”

Ooit grappige versprekingen meegemaakt?
Dirk: (glimlacht) “Ik heb ooit een stoot uitgehaald, toen ik met de buurmaan aan het babbelen was. Het ging over motorcross, een sport die zijn zonen en hij graag doen. Ik wilde vragen of hij geen schrik had dat zijn zonen botten zouden breken, want ik ken iemand die zo vroeger twee armen brak. In plaats van ‘deux bras’ had ik het over ‘deux arbres’. Twee bomen. Je had zijn gezicht moeten zien. We hebben er eens goed om gelachen.”

Jullie kwamen naar Frankrijk voor de stilte en de rust, maar een B&B is toch ook een druk leven. Hebben jullie veel vrije tijd?
Vicky: “De periodes dat we gasten hebben, schiet er inderdaad weinig vrije tijd over. Maar na het toeristisch seizoen halen we die momenten in. We gaan nog regelmatig op ontdekking en maken prachtige wandelingen met Toine en Arthur. Al die ervaringen kunnen we dan weer delen met onze gasten.” Dirk: “Dat we in de zomer weinig vrije tijd hebben, vinden we geen probleem. We halen er enorm veel voldoening en energie uit als we zien dat onze gasten genieten. Ook daar zit voor ons rust in, in die grappige leerzame en soms ontroerende gesprekken aan tafel.”

Wat is jullie favoriete plekje?
Vicky: “Er zijn hier veel prachtige plaatsen, maar ons favoriete plekje is onze eigen tuin. In de schaduw van de lindeboom met een wijntje, plonsen in het zwembad of genieten van het uitzicht vanuit de hout gestookte hottub. Heerlijk genieten!”

Als ik het zo hoor, dan hebben jullie weinig redenen om ooit nog terug te keren naar de Kempen?
Dirk: “Ik ben er vrij zeker van dat we nooit nog in België gaan wonen. Of elders. We zijn waar we moeten zijn. Een paar keer per jaar trekken we naar België om bij vrienden en familie te zijn, maar voor het overige hebben we hier alles wat we zoeken. De vrijheid en schoonheid die we hier rondom ons hebben, dat vind je in Vlaanderen nergens nog.” Vicky: “Er zijn zo veel redenen waarom we hier gelukkig zijn. Geen drukte. Geen lawaai. Een aangenaam klimaat. Vriendelijke mensen. Prachtige natuur.” Dirk: “En lekker eten! Het viel ons onmiddellijk op dat de producten, zowel vlees als groenten, hier voller van smaak zijn. Veel komt van kleinschalige, lokale boerderijen met veel bioproducten. Door de korte keten zijn alle producten supervers en heel seizoensgebonden. Niet alles is dus het hele jaar door voorhanden. We zijn echt omringd door heerlijke streekproducten: rundsvlees van Limousin & Salers, lamsvlees van Quercy, eendenborst, walnoten, kastanjes, kazen en wijn.”

Nog een laatste vraag als afsluiter: jullie B&B heet La Petite Chouette. Vanwaar die naam?
Dirk: “Het betekent: steenuiltje. Bij de verbouwing van de toren hebben we een uilennest gevonden. We hebben er alles aan gedaan om die ook na de renovatie te behouden. Met succes, want tot dusver hebben we elk jaar nesten met kleine uiltjes. Tot groot plezier van onze gasten, die ze regelmatig spotten.” 

MEER INFO
www.la-petite-chouette.com